merkel-soible

«Η Ευρώπη άλλαξε πολύ μέσα από το δράμα της κυπριακής διάσωσης. Η ετοιμότητα για αλληλεγγύη διαβρώνεται κάθε λεπτό που περνάει. Η Ευρωζώνη έχει πάψει, καιρό τώρα, να αποτελεί αδελφότητα αυξανόμενης ευημερίας και σταθερότητας. Εχει μεταμορφωθεί σε σχολή μονομάχων, όπου καθένας ξιφουλκεί με στόχο την υπεροχή και την επιβίωση».

Με αυτό τον τρόπο η Suddeutsche Zeitung -ουδόλως φιλική, όπως και το σύνολο του γερμανικού Τύπου, έναντι της Κύπρου- σχολίαζε την «επόμενη μέρα», μετά την απόφαση-πυρηνική βόμβα του Eurogroup. Κοινή ήταν η εκτίμηση των σοβαρών πολιτικών αναλυτών στοΒερολίνο, ότι η Γερμανία κατάφερε μεν να επιβάλει για άλλη μια φορά τη θέλησή της, υπέστη όμως μεγάλη ηθική και πολιτική φθορά, υπονομεύοντας την αξιοπιστία της Ευρωζώνης.

Ιδού ένα χαρακτηριστικό σχόλιο του Γιάκομπ Ογκστάιν στην ηλεκτρονική έκδοση του Der Spiegel, το οποίο φτάνει να συγκρίνει τη Γερμανία της Μέρκελ με την αυτοκρατορία του Κάιζερ και το Ράιχ του Χίτλερ:

«Το δράμα της Κύπρου κατέστησε σαφές ότι η κρίση της Ευρωζώνης εξελίσσεται σε αγώνα για τη γερμανική ηγεμονία στην Ευρώπη. Επιφανειακά, Μέρκελ και Σόιμπλε εμφανίζονται να εργάζονται για την οικονομική σταθεροποίηση. Στην πραγματικότητα, δένουν άλλα έθνη με τις αλυσίδες του χρέους...Όπως συνέβη δύο φορές στην πρόσφατη ιστορία, οι Γερμανοί βυθίζονται ολοένα και βαθύτερα σε σύγκρουση με τους γείτονές τους, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος».

Ενας άλλος αρθρογράφος του Der Spiegel, ο Τάισον Μπάρκερ, χρησιμοποίησε έναν σκωπτικό παραλληλισμό με τον αφορισμό του επιτελάρχη του Τσώρτσιλ, λόρδου Ισμέι, για τον λόγο ύπαρξης τουΝΑΤΟ (να κρατήσει «τους Ρώσους έξω, τους Αμερικανούς μέσα και τους Ευρωπαίους κάτω»). Εγραψε ο Μπάρκερ:

«Οι αρχιτέκτονες του ΝΑΤΟ είχαν ένα θεμελιώδη στρατηγικό στόχο: να κρατήσουν τους Αμερικανούς έξω, τους Γερμανούς μέσα και τα Μεσογειακά κράτη κάτω... Η συμφωνία για την Κύπρο, η οποία, όπως μας πληροφόρησε ο επικεφαλής του Eurogroup, Γερούν Ντάισελμπλουμ μπορεί να γίνει μοντέλο για μελλοντικές διασώσεις άλλων χωρών, επιβεβαιώνει αυτή την αρχή».

 

«Το πρόσταγμα»

Τη δραματική μεταμόρφωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης παρακολουθεί με ανησυχία και η απέναντι ακτή του Ατλαντικού. Στις 21 Μαρτίου, οι New York Times δημοσίευαν άρθρο του Ρίστο Πεντίλα με αφορμή την κυπριακή κρίση, υπό τον εύγλωττο τίτλο «Η Γερμανία έχει το πρόσταγμα». Από εκεί το απόσπασμα:

«Η ευρωπαϊκή κρίση χρέους έχει αλλάξει εκ θεμελίων τον γεωπολιτικό χάρτη της Ευρώπης. Αντί για τη διαίρεση μεταξύ Δύσης και Ανατολής, που υπήρχε στον Ψυχρό Πόλεμο, η ήπειρος διαιρείται τώρα ανάμεσα στο Βορρά της σχετικής ευημερίας και στον Νότο του χάους.

Ακόμη αντί να οδηγούν την Ευρώπη η Γαλλία και η Γερμανία, με τη Βρετανία σε ρόλο εξισορροπιστή, η Γερμανία επωμίζεται εξ ολοκλήρου, πλέον, την ηγεσία. Δεν πρόκειται πια για μια ευρωπαϊκή Γερμανία, αλλά για μια περισσότερο γερμανική Ευρώπη».

Ακόμη και μια κατεξοχήν φιλογερμανική χώρα όπως το Λουξεμβούργο εξεμάνη με την ωμότητα τουζεύγους Μέρκελ-Σόιμπλε έναντι της Κύπρου. «Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει τι είδους οικονομικό μοντέλο θα υιοθετήσουν οι άλλες χώρες της Ενωσης», δήλωσε ο υπουργός Εξωτερικών, Ζαν Ασελμπορν, προφανώς ανήσυχος ότι στον επόμενο τόνο θα έρθει η σειρά της χώρας του.

Το μέγα ερώτημα που απασχολεί τους πάντες είναι αν, με τόση μνησικακία και αμοιβαίες εχθρότητες, έχει μέλλον μια Ευρωζώνη, η οποία, όπως έγραψαν οι Financial Times, «αντί να ρίξει σωσίβιο στις χώρες που έχουν πρόβλημα, τους κρεμάει μια πέτρα στον λαιμό». Ιδού η άποψη του παραδοσιακά άκρως φιλοευρωπαϊκού Economist:

«Η οικονομία της Ευρωζώνης είναι στάσιμη. Τα κόμματα διαμαρτυρίας κερδίζουν σε δημοτικότητα. Το ευρώ υποτίθεται ότι ενσάρκωνε ένα μεγάλο πολιτικό σχέδιο. Σήμερα όμως μοιάζει με γάμο χωρίς αγάπη, με μόνη συγκολλητική ουσία τον φόβο μπροστά στο κόστος του διαζυγίου». Όσο για την απόφαση «διάσωσης» της Κύπρου από το Eurogroup, ο Economist προτίμησε να αφήσει στην άκρη τους ευφημισμούς και να πει τα πράγματα με το όνομά τους, τιτλοφορώντας ως εξής το σχετικό άρθρο: «Μια άτσαλη ληστεία τραπεζών»...

Π. Παπακωνσταντίνου, kathimerini

Για δεύτερη  φορά μέσα σε λιγότερο από εννέα χρόνια η μαρτυρική Κύπρος αντιστέκεται απέναντι σε όλο τον κόσμο. Την πρώτη φορά, με το σχέδιο Ανάν ο υπερήφανος Κυπριακός Λαός το απέρριψε απέναντι σε όλους τους διεθνείς οργανισμούς και τις ηγέτιδες δυνάμεις αλλά και απέναντι στις επιλογές μεγάλου μέρους του Ελλαδικού πολιτικού συστήματος που τότε είχε ταχθεί υπέρ του σχεδίου Ανάν.

Εχθές για  δεύτερη φορά απέναντι στην Ευρωπαϊκή Γερμανία αλλά και απέναντι στην Ελλαδική κυβέρνηση απέρριψαν τον Γερμανικό εκβιασμό. Όμως η επιλογή της Κυπριακής πολιτικής ηγεσίας να αρνηθεί τον εκβιασμό δείχνει το δρόμο και στους υπόλοιπους Λαούς της Ευρώπης να αντισταθούν και να υψώσουν το παράστημα τους και την Εθνική υπερηφάνεια απέναντι στο Γερμανικό επεκτατισμό.

Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι δε βρέθηκε  ούτε ένας βουλευτής της Κυπριακής  Βουλής να ψηφίσει ναι. Εδώ είναι αναγκαίο να αναφερθεί ότι ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας όπως αναφέρουν τα Κυπριακά μέσα, είπε ότι δεν έχει την πλειοψηφία στη Βουλή. Αποδεχόταν δηλαδή ουσιαστικά το Γερμανικό εκβιασμό αλλά δεν του έβγαιναν τα κουκιά!!! Όπως και να έχει 36 στους 55 ψήφισαν ΟΧΙ και οι 19 του Ανανστασιάδη απείχαν. Ναι… δεν ακούστηκε…  Είναι αναπόφευκτες οι συγκρίσεις με τους εν Ελλάδι κυβερνητικούς πολιτικούς που σε κάθε ψηφοφορία για τα μνημόνια και τους εφαρμοστικούς νόμους κουραζόσουν από το μονότονο άκουσμα του, ΝΑΙ σε όλα…

Η ιστορική απόφαση της Κυπριακής Βουλής άφησε έκθετα τα κόμματα της συγκυβέρνησης στην Ελλάδα. Είναι γνωστό ότι ο Στουρνάρας με εντολή Σαμαρά στήριξε πλήρως στο Eurogroup όλες τις Γερμανικές απαιτήσεις- επιβολές κατοχής για την Κύπρο. Μια ακόμη παράμετρος είναι ότι η ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών με αφορμή τα προβλήματα της Κύπρου είχε κατά νου, να αρπάξει τα αποθεματικά και τα καταστήματα των Κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα να τα παραδώσει στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το οποίο ανήκει πλέον στο ταμείο αποκρατικοποιήσεων, και έπειτα να χαρίσει το Τ.Τ. στους εκλεκτούς της Γερμανικής διαπλοκής.

Βέβαια τους χάλασε το σχέδιο η χθεσινή απόφαση.

Το ΠΑΣΟΚ στην άτυπη ενημέρωση της 16/3 ανέφερε ότι: «Έχει ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι δεν θίγονται οι καταθέσεις στα υποκαταστήματα των κυπριακών τραπεζών, στην Ελλάδα» ενώ η ΔΗΜΑΡ αναφέρει στις 18/3: «Η λήψη αυτού του μέτρου δημιουργεί υπαρκτό κίνδυνο δημιουργίας φόβου για τις καταθέσεις με τελικό αποτέλεσμα την επιβάρυνση της ευρωπαϊκής κρίσης χρέους. Ο κίνδυνος αυτός πρέπει να αντιμετωπιστεί με δέσμευση ότι αποτελεί έκτακτο μέτρο που αφορά μόνο την Κύπρο.» Δηλαδή το μόνο που ενδιέφερε τους Ηρακλείς του Σαμαρά ήταν να μη γίνει κούρεμα στις ελληνικές καταθέσεις.

Εδώ να σημειώσω ότι Βενιζέλος και Κουβέλης ήταν υπέρμαχοι του σχεδίου Ανάν το 2004 και πίεζαν τους Ελληνοκυρίους να το αποδεχθούν.

Είναι τουλάχιστον  τραγικό η ελληνική κυβέρνηση  να λέει ΝΑΙ σε όλα, να λειτουργεί με το δόγμα «η Κύπρος είναι μακριά»  όπως θρυλείται ότι είπε ο «μεγάλος Εθνάρχης» τότε με την τουρκική εισβολή, και να έχει γίνει πειθήνιο όργανο των Γερμανικών συμφερόντων χρησιμοποιώντας την κατοχική φιλοσοφία των δοσίλογων: οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, θέλουν το καλό μας!!

Οι Ελληνοκύπριοι  έδειξαν τον άλλο δρόμο. Το δρόμο  της αξιοπρέπειας και της Εθνικής  κυριαρχίας. Έδωσαν ανάσα ζωής σε όλο  τον Ευρωπαϊκό νότο. Από σήμερα τίποτε δεν είναι ίδιο ούτε για την ελληνική κυβέρνηση που θα πρέπει να εξηγήσει πολλά πλέον στον Ελληνικό Λαό, ούτε για την Ε.Ε. Βρέθηκε ένα μικρό νησί με μεγάλη ψυχή, ακρωτηριασμένο, παρατημένο για δεύτερη φορά από την Ελλάδα μετά τον Αττίλα στην τύχη του, να υψώσει το παράστημά του απέναντι στη Γερμανική μηχανή, και έχοντας και τον Τουρκικό επεκτατισμό έτοιμο να επέμβει. Υποκλίνομαι στο σθένος των Κυπρίων. ΜΠΡΑΒΟ ΑΔΕΡΦΙΑ.

Υ.Γ.1 Εμφανίστηκαν τα γνωστά παπαγαλάκια της Μέρκελ στην Ελλάδα και είπαν ότι στην Κύπρο διακινείται μαύρο χρήμα και πρέπει να πληρώσουν όσοι το κατέχουν. Μάλιστα. Ενώ στο Λουξεμβούργο, στο Λιχνενστάιν, στην Ελβετία, στη Γερμανία το χρήμα που κυκλοφορεί είναι «κάτασπρο»!!! Οι κυρίαρχες εταιρείες διακίνησης μαύρου και βρώμικου χρήματος και μίζα; στην Ελλάδα είναι Γερμανικές. Αυτό δεν πειράζει τα παπαγαλάκια. Ούτε βέβαια υπάρχει πρόβλημα όταν το βρώμικο χρήμα των Γερμανικών εταιρειών κατευθύνεται σε κομματικά ταμεία… Αλήθεια εάν πληρώσουν φόρο θα γίνει άσπρο και νόμιμο το χρήμα;Υ.Γ.2 Έμαθα ότι αρκετοί βουλευτές της Ελληνικής κυβέρνησης ήταν στενοχωρημένοι καθώς δεν έβρισκαν με ποιον τρόπο θα μπορούσαν να συμμετάσχουν στην ψηφοφορία της Κυπριακής Βουλής για να ψηφίσουν ΝΑΙ!!!

Στάθης Διομήδης, αρθρογράφος, με σπουδές στον Ευρωπαϊκό πολιτισμό, εθελοντής διασώστης, αλλά και συντονιστής της εθελοντικής ομάδας ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΕΡΓΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ.

eyro thilia

Ο Ράινερ Μπρούντερλε επικεφαλής των Γερμανών Φιλελευθέρων και, αν μπει στη γερμανική βουλή, κύριος υποψήφιος κυβερνητικός εταίρος της Αγκελα Μέρκελ, δήλωσε χθες ότι δεν αποκλείει «ακόμη και έξοδο της Ιταλίας από τη ζώνη του ευρώ.

Η Ιταλία θα πρέπει να αποφασίσει», είπε, «εάν θέλει να προσαρμοστεί στο ενιαίο νόμισμα και αν οι Ιταλοί δεν το επιθυμούν, θα πρέπει να υποστούν τις συνέπειες». Είναι προφανές ότι έχουν πλέον χάσει κάθε μέτρο στο Βερολίνο και έτσι τους Ιταλούς τους… πάνε γρήγορα. Γιατί με εμάς, ίσως να μη το θυμούνται πια πολλοί, ήταν διαφορετικά.

Όταν πριν από τρία χρόνια ξεκίνησε η σύγχρονη ελληνική οδύσσεια, το φόβητρο που καθήλωνε τη χώρα και οδήγησε την κυβέρνηση Παπανδρέου στις διαβόητες συμφωνίες που αμαχητί και πλήρως παραδιδόμενη υπέγραψε δεν ήταν η ενδεχόμενη έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ. Αυτή η συζήτηση κυριάρχησε αργότερα, καθοδηγούμενη φυσικά από το Βερολίνο που τότε δεν ένιωθε ακόμα έτοιμο, για τους δικούς του λόγους, να τη «ρίξει στο τραπέζι».

Τότε το φόβητρο ήταν η πτώχευση που, παρά τα όσα λέγονται, επήλθε πλήρης συνεπειών παρά τις ωραιοποιήσεις ή τις τερατολογικές κινδυνολογίες. Μετά ακολούθησε το φόβητρο της «εξόδου», όταν πια η χρεοκοπία είχε συντελεσθεί και όταν η Γερμανία θεωρούσε ότι είχε προετοιμάσει τις άμυνές της στο ενδεχόμενο ελληνικής εξόδου και έπρεπε πια να βρει μία νέα έκφραση του τρόμου.

Σήμερα, σχεδόν τρία χρόνια μετά, αν και η χρεοκοπία έχει επέλθει, δεν τη λέμε καθαρά με το όνομά της. Το ίδιο, σε ένα άλλο επίπεδο, έχει συμβεί και με τη σχέση μας με το ευρώ: η Ελλάδα είναι ακόμα μέσα στο «κοινό» ευρωπαικό νόμισμα, αλλά αυτό δεν είναι μέσα στην Ελλάδα: η νομισματική κυκλοφορία στη χώρα έχει καταβαραθρωθεί σε αδιανόητα επίπεδα. Στην πραγματικότητα έχει ελαχιστοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, που η Ελλάδα κοντεύει να μείνει σε μία ιδιότυπη, πρωτοφανή κατάσταση: περίπου, χωρίς νόμισμα. Επί της ουσίας, η Ελλάδα «έμεινε», κυριολεκτικά και μεταφορικά, όμως το ευρώ «έφυγε» - αυτό κυριολεκτικά.

Πρόκειται για κάτι πολύ πιο βαθύ και σοβαρό από εκείνο που κομψά ονομάζουμε «έλλειψη ρευστότητας». Αυτή η ορολογία είναι τόσο ουδέτερη και τόσο μερική, που, εν τέλει, είναι βαθειά παραπλανητική της πραγματικότητας.

Όταν αναφερόμαστε στην «έλλειψη ρευστότητας», υποδηλώνουμε ότι κάπου υπάρχει χρήμα, αλλά είναι απλώς μπλοκαρισμένο, δεν διοχετεύεται, δεν κινείται στην αγορά. Δεν είναι αλήθεια. Η «έλλειψη ρευστότητας» είναι απλώς ένα σύμπτωμα του τι πραγματικά συμβαίνει, είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.

Εκείνοι που υποστηρίζουν ότι το πρόβλημα θα αρχίζει να αντιμετωπίζεται με την περίφημη (μάλλον διαβόητη) ανακαιφαλαιοποίηση των τραπεζών, ή παραπλανούνται, ή παραπλανούν. Αυτή, όποτε κι όπως γίνει, δεν θα λύσει το πρόβλημα. Δεν θα αντιμετωπίσει ούτε το σύμπτωμα, που είναι η έλλειψη ρευστότητας, ούτε, πολύ περισσότερο, το ίδιο το «παγόβουνο» στο οποίο έχουμε προσαράξει, δηλαδή την πραγματική απουσία χρήματος από την Ελλάδα.

Ας μην κοροιδευόμαστε άλλο: εμείς μπορεί να μη φύγαμε από το ευρώ, όμως το ευρώ de facto έφυγε πια από την Ελλάδα. Η χώρα ζει πλέον χωρίς το ευρώ. Οι αδιανόητου ύψους δημόσιες και ιδιωτικές συσσωρευμένες ληξιπρόθεσμες οφειλές πάσης μορφής έχουν πια ως κινούμενη άμμος «ρουφήξει» ότι υπήρχε και δεν υπήρχε από πραγματικό χρήμα στην Ελλάδα χωρίς όμως να μειωθούν σε στοιχειωδώς βιώσιμα επίπεδα. Αντιθέτως, νέο δημόσιο χρέος δημιουργείται διαρκώς. Ιδιωτικό ίσως δεν δημιουργείται: ούτε οι τράπεζες δανείζουν, ούτε άλλα αποθέματα υπάρχουν. Τη θέση του νέου ιδιωτικού χρέους (το παλιό υπάρχει), παίρνει απλώς τώρα η μαζικοποίηση της εξαθλίωσης.

Ετσι, τρία χρόνια μετά την αρχή της κρίσης, η Ελλάδα και έχει πτωχεύσει – η πρώτη «απειλή» έχει μεταταχθεί σε πραγματικότητα – και δεν έχει ευρώ: αυτή η δεύτερη απειλή που έγινε ασφυκτική ένα και πλέον χρόνο μετά την ένταξη της χώρας στο σχετικό μηχανισμό «διάσωσης» έγινε κι αυτή πραγματικότητα, τουλάχιστον ως προς το σκέλος της νομισματικής κυκλοφορίας στη χώρα. Δεν έγινε ως προς το άλλο σκέλος, της εξωτερικής ευστάθειας του «κοινού» νομίσματος. Η εσωτερική χρεοκοπία «προστάτευσε» το ευρώ στην εξωτερική του ισορροπία.

Αυτό, αποτελεί προσωρινά λύση για το ευρώ (προσωρινά επειδή το πρόβλημα είναι στην απόλυτη οξύτητά του στην Ελλάδα, αλλά αναφύεται όλο και πιο τρομακτικά και σε άλλες χώρες), αλλά δεν αποτελεί λύση για την Ελλάδα η οποία ασφυκτιά πλέον σε τέτοιο βαθμό που κανείς δεν μπορεί να πει το πότε και το πώς ακριβώς θα σκάσει, όμως οι πάντες γνωρίζουν και, ιδιωτικά τουλάχιστον, παραδέχονται ότι θα σκάσει.

Τα παραμύθια περί δήθεν επερχόμενης ανάκαμψης δεν τα πιστεύουν ούτε εκείνοι που τα λένε. Και αυτή είναι η βαθύτερη ιστορική ευθύνη της ελληνικής πολιτικής τάξης: ότι δεν λέει αυτά που ξέρει και αυτά που πιστεύει. Ότι εν γνώσει της κατασκευάζει μια ψεύτικη, ανύπαρκτη, εντελώς φανταστική «αλήθεια»…

Πρόκειται για μία εντελώς λανθασμένη συνταγή θανάτου. Η Ελλάδα πρέπει να αντιληφθεί ότι είναι πλέον όχι απλώς ώριμες αλλά περίπου… σάπιες πια οι συνθήκες για να περάσει πια στην αντεπίθεση: όχι λεκτικά, αλλά πραγματικά. Να λάβει αποφάσεις σε εθνικό επίπεδο που θα προκαλέσουν τους δανειστές, που θα τους πετάξουν το μπαλάκι την ώρα που όλος ο νότος βράζει. Να τολμήσει και να τους παρακούσει. Και ας συντάξουν ότι έκθεση θέλουν. Ας πάρουν τα ρίσκα τους. Εχουν ακόμα πολύ περισσότερα να χάσουν από ότι εμείς, που παρά τους τερατολόγους, τα έχουμε χάσει σχεδόν όλα.

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να λειτουργεί με ελπίδες που αρμόζουν μόνον σε «παιδιά των λουλουδιών», ας τολμήσει να ετοιμάσει τη χώρα για τα χειρότερα όσο πιο αποτελεσματικά μπορεί και ας περάσει, πλέον, στην αντεπίθεση. Εμεις, ζούμε ήδη χωρίς ευρώ. Να δούμε αν θα μπορέσουν οι Γερμανοί να ζήσουν το κύμα της θεσμικής και πολιτικής αμφισβήτησης που μπορεί να ξεκινήσει από την Ελλάδα, αν αυτή προστατεύσει τον εαυτό της…

Γ. Μαλούχος

Πέσανε όλοι πάνω του να τον φάνε. Τον Γενικό Γραμματέα του υπουργείου Οικονομικών, τον κ. Γ. Μέργο.

Τι είπε ο άνθρωπος; Ότι ο κατώτατος μισθός είναι υψηλός. Δίκιο έχει. Κανονικά για να υπάρξει ανάπτυξη οι εργαζόμενοι θα πρέπει να δουλεύουν τσάμπα. Και να λένε ευχαριστώ που δεν είναι άνεργοι. Γιατί η ανεργία έχει ψυχολογικό σκέλος.

Αν κάποιος δουλεύει τσάμπα, αναπτερώνεται το ηθικό του. Νιώθει χρήσιμος. Παραμένει στην πιάτσα εργασίας. Τα είχε πει πριν λίγο καιρό και ο πρώην υφυπουργός κ. Πέτρος Δούκας: όσοι δεν έχουν δουλειά, να το ρίξουν στον εθελοντισμό χάριν της ανάπτυξης και για προσωπική ψυχοθεραπεία.

Ο κ. Μέργος μιλούσε στη γενική συνέλευση της Ένωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών όταν εξέφρασε την προσωπική του άποψη. Το διευκρίνισε ο άνθρωπος. Δεν είναι άποψη της κυβέρνησης. Είναι δική του άποψη. Ας μην κρυβόμαστε. Η δήλωσή του ήταν μετριοπαθής.

Γιατί αυτό που είπε προκύπτει από προσεκτική ανάγνωση της ελληνικής Ιστορίας, όπου καταγράφονται άριστα μοντέλα ανάπτυξης. Από εκεί εμπνέεται ο γενικός γραμματέας. Πώς φτιάξανε οι Αθηναίοι τις 200 τριήρεις με τις οποίες συνέτριψαν τον Περσικό στόλο; Τις φτιάξανε με τη νοοτροπία Μέργου. Να τα λέμε κι αυτά. Τον 5ο αιώνα υπήρχαν 15.000 δούλοι στις υπόγειες στοές του Λαυρίου. Εξόρυξαν το ασήμι και συνέβαλαν στο αναπτυξιακό θαύμα της εποχής.

Ας μην πτοείται ο κ. Μέργος από τις αντιδράσεις των συνδικαλιστών. Και οι δούλοι προσπαθούσαν να εξεγερθούν. Είναι δύσκολο το εγχείρημα του υπουργείου Οικονομικών. Θέλει και λίγο μαστίγιο. Αχάριστοι εργαζόμενοι. Αχάριστοι. Που δεν θέλουν να δει προκοπή ο εργοδότης τους και κατ’ επέκταση η χώρα.

Όλες τούτες οι αντιδράσεις, απέναντι στον κατώτατο μισθό σχετίζονται με τα κενά του εκπαιδευτικού συστήματος. Δεν ξέρουν οι Ελληνες ότι με 586 ευρώ κάποιος μπορεί να μεγαλουργήσει. Όχι μόνο να επιβιώσει αλλά να γίνει ζάπλουτος.

Θα αποκαλύψουμε τη συνταγή. Εισπράττει ο εργαζόμενος τα 586 ευρώ του κατώτατου και πάει απευθείας σε πρακτορείο. Προσοχή, δεν προσπαθεί να επιβιώσει με τα 586 ούτε να πληρώσει ανελαστικές δαπάνες. Πάει στο πρακτορείο ΟΠΑΠ και παίζει ολοκληρωμένο σύστημα.

Κρατά 10 ευρώ και πάει στον λαχειοπώλη για «Λαϊκό». Κατόπιν τρέχει στην ενορία της γειτονιάς ώστε να ευλογήσει ο παπάς τα δελτία. Είναι πιο πιθανό να γίνει εκατομμυριούχος παίζοντας με την τύχη του παρά να βγάλει το μήνα με οικονομικό προγραμματισμό. Ας μην υποτιμούμε λοιπόν τον κατώτατο μισθό...

Κέζα Λώρη  

 

cyprus satellite view

Τι θα μπορούσε να προκαλέσει μεγαλύτερη ανησυχία στις αγορές και από την προοπτική υλοποίησης της συμφωνίας του Eurogroup για την Κύπρο; Προφανώς η μη υλοποίησή της, λόγω πολιτικών αντιστάσεων.

Εξ ού και η κυπριακή κυβέρνηση μετέθεσε κατά ένα 24ωρο τις κρίσιμες διαδικασίες (συνεδρίαση υπουργικού συμβουλίου, σύσκεψη πολιτικών αρχηγών, ψηφοφορία στην Βουλή των Αντιπροσώπων), όχι μόνο για να "δέσει" τις απαιτούμενες πλειοψηφίες, αλλά και για να εκμεταλλευθεί ένα "παράθυρο ευκαιρίας" που προσφέρει το... σχίσμα των Εκκλησιών.

Ενώ η Κύπρος (και η Ελλάδα) θα τηρεί ούτως ή άλλως την αργία της Καθαράς Δευτέρας, οι αγορές στην υπόλοιπη Ευρώπη (και δη στην Ιταλία και την Ισπανία) θα λειτουργούν κανονικά, ως ζωντανή "σφυγμομέτρηση" στο ερώτημα κατά πόσον η Κύπρος είναι ή όχι συστημικά σημαντική για την ευρωζώνη.

Είναι σε αυτό το φόντο που εκτυλίσσονται, σύμφωνα με τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία, οι προσπάθειες της ύστατης ώρας, στις οποίες αναφέρθηκε υπαινικτικά και ο πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας κατά το τηλεοπτικό του διάγγελμα το βράδυ της Κυριακής, για να μειωθεί η επιβάρυνση των μικροκαταθετών. Πρόκειται για δίκοπο μαχαίρι, γιατί ο πολλαπλασιασμός των κλιμακίων, αναπόφευκτα θα μεγαλώσει την συνεισφορά των μεγάλων (κατά τεκμήριο, ξένων) καταθετών, κλονίζοντας ανεπιστρεπτί την διεθνή αξιοπιστία του κυπριακού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Όμως η τύχη των μικροκαταθετών, είναι σε πρώτη φάση το κρισιμότερο από πολιτική άποψη ζήτημα. Κοντά στα άλλα, διότι αποτελεί και θεαματική παραβίαση προεκλογικής δέσμευσης ενός προέδρου που δεν έχει συμπληρώσει θητεία μηνός.

Ο Νίκος Αναστασιάδης απηύθυνε έκκληση συνεργασίας στα κοινοβουλευτικά κόμματα, τονίζοντας ότι οι αποφάσεις της Βουλής είναι σεβαστές. Πρόκειται για παράτολμη δήλωση, εφόσον οι συσχετισμοί είναι απολύτως οριακοί. Ο Κύπριος πρόεδρος εξελέγη με τη στήριξη του ΔΗΣΥ και του ΔΗΚΟ που διαθέτουν 20 και 8 έδρες αντιστοίχως, επί συνόλου 56. Τις υπόλοιπες 28 καταλαμβάνουν το ΑΚΕΛ (19 έδρες), το ΚΣ-ΕΔΕΚ (5 έδρες), το Ευρωπαϊκό Κόμμα (2 έδρες), το Κίνημα Οικολόγων-Περιβαλλοντιστών (1 έδρα) και ο ανεξάρτητος βουλευτής Αμμοχώστου (αποχωρήσας από το ΔΗΚΟ) Ζ. Κουλίας. Σε περιπτώσεις ισοψηφίας υπερισχύει η ψήφος του προέδρου του Σώματος, ήτοι του Γ. Ομήρου του ΚΣ-ΕΔΕΚ.

Το ΑΚΕΛ είναι σαφές ότι θα καταψηφίσει το σχέδιο διάσωσης και μάλιστα ζητά και τη διεξαγωγή δημοψηφίσματος. Ομοίως, τάχθηκαν αρνητικά το Κίνημα Οικολόγων και το ΚΣ-ΕΔΕΚ, με ομόφωνη απόφαση της ηγεσίας της (παρόντος και του ιδρυτή του κόμματος Β. Λυσσαρίδη).

Ωστόσο, η συμπολίτευση δεν είναι καν βέβαιο ότι μπορεί να στηρίζεται και στους 28 βουλευτές της, εφόσον το συγκυβερνών ΔΗΚΟ αξιώνει γραπτή διαβεβαίωση ότι θα υπάρξει στήριξη του κυπριακού τραπεζικού συστήματος από την ΕΚΤ, σε περίπτωση φυγής κεφαλαίων, εάν φύγουν κεφάλαια από την Κύπρο, και ότι δεν θα επανέλθει η τρόικα με νέα μέτρα ("κούρεμα" ή μειώσεις μισθών και συντάξεων). Αλλά ακόμη και έτσι, η ενιαία στάση του ΔΗΚΟ δεν μπορεί να εξασφαλισθεί εφόσον ο Νικόλας Τ. Παπαδόπουλος (ο οποίος στήριξε "εκτός γραμμής" την προεδρική υποψηφιότητα του Γ. Λιλλήκα και προανήγγειλε ότι θα διεκδικήσει την προεδρία του κόμματος από τον Μ. Καρογιάν) είναι πολύ πιθανό να αποσκιρτήσει μαζί με τους βουλευτές επιρροής του (Α. Αντωνίου της Πάφου και Γ. Προκοπίου της Λάρνακας).

Οι πιέσεις μεταφέρονται έτσι στο (ιδεολογικά όμορο προς τον ΔΗΣΥ) Ευρωπαϊκό Κόμμα. Από τους δύο βουλευτές του ο μεν Ν. Κουτσού φέρεται έτοιμος να καταψηφίσει, ο δε πρόεδρος του κόμματος Δ. Συλλούρης να υπερψηφίσει – προσφέροντας έτσι την πολύτιμη 29η ψήφο, εάν υποτεθεί ότι δεν υπάρχουν διαρροές από το ΔΗΚΟ.

Την εικόνα συμπληρώνει ηπαρέμβαση του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Χρυσοστόμου, ο οποίος απηύθυνε έκκληση για ψυχραιμία. Σημειώνοντας πως "εδώ που έφθασαν τα πράγματα δεν υπάρχει επιστροφή". Πρόσθεσε πάντως χαρακτηριστικά ότι η Κύπρος δεν θα πρέπει να ξεχάσει την "προστυχιά των Ευρωπαίων" και ότι μόλις φθάσει σε σημείο, που θα μπορεί να φύγει από την Ευρωζώνη, θα πρέπει να το πράξει.

Ο Αρχιεπίσκοπος είχε επίσης την πατρότητα της ιδέας, που αργότερα ενστερνίστηκε εν μέρει ως πρόεδρος Αναστασιάδης ως αντικίνητρο για τη φυγή καταθέσεων, να αποζημιωθούν οι πολίτες που θα επηρεασθούν από το "κούρεμα" με κρατικά ομόλογα διάρκειας πέντε - δέκα χρόνων, που θα μπορούν να εξαργυρωθούν από τα μελλοντικά έσοδα του φυσικού αερίου.

Κώστα Ράπτη, capital

kakomoirides

Καταπέλτες για το ύφος και το ήθος του λόγου των πολιτικών μας, μηδέ των αρχηγών εξαιρουμένων είναι ο... πρώην υπουργός Παιδείας και καθηγητής Γεώργιος Μπαμπινιώτης και ο καθηγητής Θεατρολογίας και χαλκέντερος δημοσιογράφος και κριτικός θεάτρου Κώστας Γεωργουσόπουλος.

Θεωρούν άβαθο το λόγο των πολιτικών και δεν αναγνωρίζουν ούτε έναν ρήτορα στο σημερινό κοινοβούλιο.

Οι δύο καθηγητές επισημαίνουν την αδυναμία διαλόγου, η οποία λένε ότι προέρχεται από την έλλειψη παιδείας και δεν εκπλήσσονται που φτάσαμε στις βρισιές και στις χειροδικίες.

Όπως αναφέρει ο κ. Μπαμπινιώτη στην Real News, «η όξυνση των ανθρώπινων σχέσεων οδήγησε και σε μία κρίση λόγου στο κοινοβούλιο. Λόγου υπό τη διπλή του έννοια, που είναι ο ορθός λόγος αλλά και ο τρόπος έκφρασης. Γιατί ο ελληνικός λόγος είναι ταυτόχρονα και η σκέψη μας αλλά και η γλωσσική έκφραση της σκέψης μας. Η κρίση που ζούμε είναι κρίση παιδείας και αξιών. Δηλαδή είναι κυρίως πολιτιστική κρίση.

Ο λόγος του κοινοβουλίου δεν έχει καμία σχέση με τον πολιτικό διάλογο. Ένας τέτοιος λόγος είναι εκτόξευση ύβρεων, ακυρώνει τη συνάντηση δια μέσου του διαλόγου. Στο σημερινό κοινοβούλιο υπάρχουν εξαιρέσεις λίγων ανθρώπων ποτ αρθρώνουν σωστά τον πολιτικό λόγο. Υπάρχει όμως και πλειάδα βουλευτών που βιάζουν τον πολιτικό λόγο και εξαντλούν τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας.

Ο κ. Μπαμπινιώτης συμπληρώνει ότι ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει γίνει καθαρά τηλεοπτικός. «Ο κοινοβουλευτικός λόγος έχει γίνει τηλεοπτικός, με δημοσιογράφους, οι οποίοι συχνά ενισχύουν την οξύτητα αντί να την αποσβαίνουν. Δηλαδή είναι μερικοί δημοσιογράφοι, θύματα της κατάλυσης του διαλόγου».

Για την κατάντια του πολιτικού λόγου μιλά όμως και ο κ. Γεωργουσόπουλος, ο οποίος ισχυρίζεται ότι «έχει φτωχύνει η σκέψη και έχει ελαττωθεί η παιδεία στην Ελλάδα. Υπήρχαν παλιότερα μεγάλοι ρήτορες. Ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Γέρος της Δημοκρατίας, ο Ηλίας Ηλιού, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Τσιριμώκος. Οι πολιτικοί αρχηγοί χρησιμοποιούσαν με γνώση και τους αρχαίους αλλά και τους νέους μεγάλους έλληνες ποιητές, όπως τον Καβάφη.

Όλοι ήταν πνευματικές οντότητες. Σήμερα, τα πράγματα είναι βαθέως μελαγχολικά. Ένας φιλόλογος δεν θα μπορούσε να διαβάσει τη σύμβαση του μνημονίου. Το σύνολο της Βουλής δεν ήξερε και δεν κατάλαβε τι ήταν αυτό που έφτασε στα χέρια τους και ονομάστηκε μνημόνιο. Από αυτό κρεμάστηκε η χώρα στο τσιγκέλι».

Ασκήσεις..... θάρρους κάνει το τελευταίο καιρό ο υπουργός Οικονομικών μετά τη βροντερή αποδοχή των στελεχών του ΔΝΤ για το λάθος στην περίπτωση μας.

Η πίεση είναι αφόρητη από την αντιπολίτευση αλλά και... από βουλευτές της συγκυβέρνησης, να θέσει ευθέως την παραδοχή του λάθους στους δανειστές.

Και ο κ. Στουρνάρας τι έκανε;

Το έθεσε -απίστευτο- εμμέσως στους ευρωπαίους ομολόγους του...

Τι σημαίνει εμμέσως;

Για ακόμα μια φορά ο κ. Στουρνάρας κλείνει το μάτι στους δανειστές ενώ στους έλληνες τα... σπίτια!

Την ώρα που τα στελέχη του ΔΝΤ το ομολογούν φωναχτά, ο κ. Στουρνάρας ζητάει επιβεβαίωση από την κ. Λαγκάρντ!

Έλεος κύριοι της κυβέρνησης, αυτό που δεν δείξατε στους μισθωτούς, τους συνταξιούχους και στους φορολογούμενους πολίτες.

Ενώ θα έπρεπε να διεθνοποιηθεί το θέμα από την πλευρά της Ελλάδας, ζητάει το θύμα από το θύτη, υπεύθυνη δήλωση!

Δηλαδή αν αύριο το πρωί ο κ. Στουρνάρας ανακοίνωνε τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση στη βάση των λανθασμένων πολλαπλασιαστών λιτότητας, τι θα μας έκανε το ΔΝΤ; Θα διέκοπτε το πρόγραμμα; Θα μας πέταγαν έξω από την ευρωζώνη;

Τι άλλο θέλει ο κ. Σαμαράς για να καταλάβει ότι χρειάζεται άλλη πολιτική και άλλον Υπουργό να χειριστεί την διαπραγμάτευση του προγράμματος;

Γιατί, πλέον, οι περισσότεροι στην κυβέρνηση εκτιμούν ότι το πρόγραμμα δεν βγαίνει και πως αν δεν γίνει διαπραγμάτευση οδηγούμαστε σε νέα μέτρα, που δεν μπορεί να πάρει αυτή η κυβέρνηση.
 
npost

Περισσότερα Άρθρα...