TIΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ :ΔΥΟ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΟΥ 2007 ΜΙΛΟΥΝ ΜΕ ΘΑΥΜΑΣΤΗ ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΕΣ ΠΥΡΚΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΣΗΜΕΡΑ...

Τον Ιούλιο του 2007 η χώρα κάηκε απ' άκρου σ' άκρη. Η καταστροφή ήταν τεράστια. Οι πυρκαγιές, ειδικά στην Πελοπόννησο, ήταν κάτι το απίστευτο. Για πολλές ημέρες η φωτιά καταβρόχθιζε ανθρώπινες ζωές, σπίτια, δάση, περιουσίες, παραγωγή. Ήταν ίδια εποχή, σχεδόν τις ίδιες ακριβώς μέρες με σήμερα.

Η τραγωδία, σε μικρότερες διαστάσεις (υπό την προϋπόθεση και την ελπίδα ότι τα πύρινα μέτωπα στην Αττική θα ελεγχθούν και δεν θα επεκταθούν) επαναλαμβάνεται. Θαρρείς και μας έχουν βάλει σημάδι. Ποιοί; Προσώρας άγνωστο. Οι εμπρηστές; Η φύση; Ο Θεός;

Η αμέλεια, η βλακεία ανθρώπων; Δεν ξέρω. Κάποια στιγμή θα το μάθουμε. Αυτό που πάντως είναι απαράδεκτο είναι η πολιτικοποίηση -ένθεν κακείθεν- των πυρκαγιών και μάλιστα τη στιγμή που η καταστροφή βρίσκεται σε εξέλιξη. Ας αρχίσουμε τους τσακωμούς όταν η φωτιά σβήσει. Όχι τώρα. Μόνον ουτιδανοί, ευήθεις και ξεφτίλες ερίζουν τώρα για τα πολιτικά. Την άποψή μου για το θέμα τη διατύπωσα το 2007 σε δύο άρθρα μου, στη δεύτερη σελίδα της εφημερίδας "Ο Κόσμος του Επενδυτή".

Παραμένει και τώρα ίδια. Την επαναλαμβάνω αναδημοσιεύοντας τα δύο άρθρα. Το μόνο που χρειάζεται να αλλάξετε είναι τα ονόματα της κυβέρνησης, των κομμάτων, του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και φυσικά του τόπου της τραγωδίας.

Θα διαπιστώσετε κάτι εκπληκτικό άμα και τρομακτικό: Οι φυσικές καταστροφές στην Ελλάδα, ακόμη και μετά από 11 χρόνια και με τα μνημόνια να έχουν κάνει τη ζωή μας αγνώριστη, είναι καρμπόν. Και σαν αιτία και σαν γεγονός και σαν αντιμετώπιση έχουν την ίδια εξήγηση, την ίδια ερμηνεία, τα ίδια σχόλια, τις ίδιες λέξεις, ακόμη και τις ίδιες θεωρίες συνωμοσίας. Από πολιτικούς, δημοσιολογούντες και καφενέδες. Θαρρείς και από το 2007 να μην έχει αλλάξει τίποτε. Κι ας έχουν αλλάξει όλα...

ΦΕΛΝΙΚΟΣ

Έλεος, φτάνει πια... (21-7-2007)

Παρανάλωμα του πυρός η χώρα. Καίγεται απ’ άκρου εις άκρον. Χάνονται περιουσίες. Κινδυνεύει η ζωή πολιτών. Αφανίζονται δάση. Καταστρέφεται το περιβάλλον. Ολόμαυρη ράχη η Ελλάδα. Δυσπνοϊκή και δύστηνη. Με το μέλλον της καρφιτσωμένο στην άκρη μιας στάγδην πυροσβεστικής μάνικας.

Διαπορούσα για τη διάλυση του κράτους και την ανικανότητα των κυβερνώντων. Ακροβατώντας μεταξύ οργής και ντροπής για την ξεφτίλα. Ακροπατώντας στης μελαγχολίας τα αποκαΐδια για το αύριο που θα ’ναι χειρότερο. Πλέον η κατάσταση με τις πυρκαγιές δρομολογείται εκτός ελέγχου. Προσλαμβάνει διαστάσεις εθνικής καταστροφής. Δεν αρκεί να κηρύσσονται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης οι περιοχές που δοκιμάζονται.

Απαιτείται εθνική σταυροφορία. Για αφύπνιση, εγρήγορση και κινητοποίηση όλων των πολιτών. Είναι χρέος του πρωθυπουργού να το πράξει. Δεν μπορεί να ολιγωρεί άλλο. Να θεάται μακρόθεν. Επιτέλους, ας δραπετεύσει από την ασφάλεια του Μαξίμου και της Ραφήνας. Ας μην τυρβάζει περί άλλων. Και αυτός και οι υπουργοί του. Ας σταματήσουν να ρίχνουν το ανάθεμα στους προκατόχους τους. Να οικτίρουν για τον κακό (μας τον) καιρό. Και να δικαιολογούν την αβελτηρία τους με τις κλιματικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί στον πλανήτη.

Κυρίως, όμως, να κόψουν το παραμυθάκι με την ημερομηνία διεξαγωγής των εκλογών. Η εκλογική κολοκυθιά δεν μπορεί πλέον να είναι η διαφυγή από τα προβλήματα διακυβέρνησης. Ουδένα συγκινεί και ουδένα ενδιαφέρει, όταν η χώρα βρίσκεται παραδομένη στις φλόγες, αν θα γίνουν τον Σεπτέμβρη, τον Νοέμβρη ή τον Μάρτη οι εκλογές. Κατάντησε πια όχι κακόγουστο αστείο, άλλα επικίνδυνη υπόθεση η προσφυγή στην εκλογομαντεία. Για τη χώρα και όχι μόνον για όσους την εμπνεύστηκαν και τη συντηρούν ως πολιτική τακτική. Θα γυρίσει μπούμερανγκ και θα κατακάψει αυτούς που, των οικιών ημών εμπιμπραμένων, συνεχίζουν να την άδουν. Η χώρα, για να σωθεί από τις πυρκαγιές, χρειάζεται να κυβερνηθεί και όχι να εκλογολογεί.

Οι ηγέτες φαίνονται στα δύσκολα. Μπαίνουν μπροστά. Αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες. Είναι επί των επάλξεων. Δίνουν το παράδειγμα. Ο πρωθυπουργός είναι για να κυβερνά. Να λύνει προβλήματα. Να διαχειρίζεται αποτελεσματικά τις κρίσεις. Δεν είναι για να προστατεύει την εικόνα του. Επιτέλους, ο Κ. Καραμανλής πρέπει να καταλάβει ότι είναι κυβερνήτης της χώρας. Δεν είναι «καταλληλότερος πρωθυπουργός» για τις δημοσκοπήσεις. Ήρθε ο καιρός ν’ αλλάξει κοστούμι. Να μαυρίσει τα χέρια του. Να βάλει φόρμα. Γαλότσες και κράνος. Όπως κατ’ αντιστοιχίαν έκανε προ ετών στη Γερμανία ο Γκέρχαρντ Σρέντερ με τις πλημμύρες.

Όχι για να σβήσει αυτός τις φωτιές. Για το παράδειγμα που χρειάζονται οι πολίτες και ο κρατικός μηχανισμός προκειμένου να μην μας πάρει ο διάολος και μας σηκώσει. Για να μην λιώσει μαζί με τις πυρκαγιές και το πολιτικό προσωπικό. Δεν αντιλαμβάνονται ότι μαζί με τη θλίψη ξεχειλίζει και η αγανάκτηση των πολιτών για τη διάλυση του κράτους και την ανικανότητα των κυβερνήσεων.

Δεν συνειδητοποιούν ότι το φάντασμα της ανασφάλειας που πλανάται πάνω από την επικράτεια οδηγεί το (δι)κομματικό σύστημα σε δόλιους δρόμους. Κι αν δεν το αντιλαμβάνεται και δεν το συνειδητοποιεί ή δεν τον ενδιαφέρει για να μη χαλάσει την αμεριμνησία και τη ζαχαρένια του ο πρωθυπουργός, το καθήκον αυτό πρέπει να το αναλάβει ο οιονεί διάδοχός του. Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για τον Γ. Παπανδρέου. Αντί να καταλογίζει ευθύνες, να επισημαίνει τις ανεπάρκειες της κυβερνήσεως και να θλίβεται ή να οργίζεται για τα όσα συμβαίνουν, ας κηρύξει αυτός την αναγκαία εθνική σταυροφορία. Αντί να κάνει καυστικές δηλώσεις, ας βγει με σοβαρό και υπεύθυνο τρόπο να κάνει αυτός το προσκλητήριο.

Ας αρθεί υπεράνω των κομματικών συμφερόντων και ας καλέσει αυτός τους πολίτες, τους κοινωνικούς φορείς, τις εθελοντικές οργανώσεις να σταθούν δίπλα στις κρατικές Αρχές, τις δημόσιες υπηρεσίες, τις κατά νόμον αρμόδιες δυνάμεις για την πυρόσβεση. Ας προτρέψει τα μέλη, τα στελέχη και τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ να συγκροτήσουν μαζί με τους πολίτες ομάδες κοινωνικής αυτοάμυνας που θα συνδράμουν την πυροσβεστική, τον στρατό, τις νομαρχίες, τους δήμους στο δύσκολο έργο που έχουν και στον πράγματι υπεράνθρωπο αγώνα που δίνουν για να μην καταστεί η Ελλάδα νεκρή φύση.

Αντί να αποσύρει τα στελέχη του από τα τηλεοπτικά παράθυρα όταν εμφανίζεται ο ανεκδιήγητος και γραφικός Γιακουμάτος, ας δώσει εντολή να εξαφανιστούν από τα εκράν των τηλεοράσεων όλοι οι βουλευτές του για όσο διάστημα δοκιμάζεται η χώρα. Μια τέτοια πράξη θα ήταν όντως πράξη εθνικής ευθύνης και σύνεσης. Θα ήταν μια ηγετική και ηγεμονική πρωτοβουλία. Θα ήταν μια κίνηση που αρμόζει σ’ έναν υποψήφιο πρωθυπουργό. Και θα αναγνωρίζονταν απ’ όλους και κυρίως τους εχέφρονες πολίτες, που σε τελική ανάλυση διαμορφώνουν τις κυβερνητικές πλειοψηφίες.

Τίποτε δεν προσφέρουν όλοι αυτοί που βγαίνουν στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αντίθετα, προκαλούν αισθήματα οργής και για τη μείζονα αντιπολίτευση. Την καθιστούν μέρος του προβλήματος. Ιδίως όταν έχουν ευθύνες για το παρελθόν. Οι πολίτες ούτε βλάκες είναι και έχουν γνώση. Ξέρουν ότι οι περισσότεροι το κάνουν για να κερδίσουν ψήφους. Καταλαβαίνουν ότι οι «παραθυράτοι» στην πλειονότητά τους είναι σαν τις ύαινες που οσμίστηκαν αίμα. Ρητορεύουν όχι για να λύσουν το πρόβλημα, αλλά για να καταστρέψουν τον αντίπαλο. Πολλές φορές η σιωπή είναι πιο ηχηρή από τις κραυγές και η απουσία πιο ελκυστική από την παρουσία. Οι πολίτες και τον ένοχο ξέρουν και τις αιτίες γνωρίζουν. Και όταν έρθει η ώρα, θα βγάλουν την ετυμηγορία τους.

Κι αν δεν υιοθετήσει μια τέτοια συμπεριφορά ο Γ. Παπανδρέου, ας αναλάβει να πράξει τα δέοντα ο Κάρολος Παπούλιας. Αν μέχρι την Τρίτη η πύρινη λαίλαπα συνεχίζεται, ας ματαιώσει τη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας. Θα ήταν θλιβερό άμα και εξοργιστικό την ώρα που οι πολίτες, η χώρα και το έθνος είναι ντυμένοι στα μαύρα να γεμίσουν τους κήπους του Προεδρικού Μεγάρου. Οι «επίσημες ενδυμασίες» των κυρίων και οι φανταχτερές τουαλέτες των κυριών. Αυτό δεν θα είναι γιορτή της Δημοκρατίας. Το μνημόσυνό της θα είναι.

Η ανικανότητα του πολιτικού προσωπικού στον μεταπολιτευτικό κύκλο αρκετά έχει τροφοδοτήσει τα άκρα. Αρκετά υπόγεια τούνελ έχουν σκαφτεί, ας μην δώσουμε την ευκαιρία σε κάθε λογής ολιγάρχες να περπατήσουν και σε ανοιχτούς δρόμους. Γιατί για όσους δεν το συνειδητοποιούν, αυτό είναι το πρόβλημα. Οι πυροσβέστες δεν καλούνται να σβήσουν μόνο τις πυρκαγιές. Από την αποτελεσματικότητά τους κρίνεται και η ικανότητα του πολιτικού και κομματικού συστήματος να συνεχίσει να υπάρχει με τον τρόπο που έχει συγκροτηθεί μεταπολιτευτικά. Εάν αποτύχουν, τη «μούντζα» δεν θα τη φάει μόνον ο μηχανισμός πυρόσβεσης, αλλά και η πολιτική ηγεσία που τον έχει καταστήσει αναποτελεσματικό.

Κατά κάποιο οξύμωρο τρόπο, η διατήρηση των μεταπολιτευτικών κοινοβουλευτικών ισορροπιών συναρτάται και με την εμπλοκή του στρατού στην υπόθεση. Την πυροσβεστική και την τοπική αυτοδιοίκηση πρέπει να τις συνδράμει και ο στρατός για να καταστείλουν τις πυρκαγιές. Προκαλεί τουλάχιστον απορία η απουσία του υπουργού Άμυνας από την όλη επιχείρηση. Θαρρείς και όλοι, εν όψει εκλογών, προσπαθούν να βγάλουν απέξω την ουρά τους.

Για να μην έχουν επιπτώσεις στη σειρά εκλογιμότητας. Μπορεί με την ιδιότυπη «λούφα και παραλλαγή» που υιοθετούν ορισμένοι να διασώζονται προσωπικά, αλλά στο τέλος η μπάλα θα τους πάρει όλους. Εδώ που φτάσαμε, δεν αρκεί να δηλώνουν, όπως δηλώνουν, ιδιωτικώς απογοητευμένοι κάποιοι υπουργοί, πρέπει να βγουν και να το πουν δημοσίως.

Σε μείζονα και εθνικής σημασίας θέματα δεν ισχύει η κομματική πειθαρχία. Υπερκαλύπτεται από τη συνταγματική επιταγή για το απεριόριστο δικαίωμα της γνώμης και της ψήφου κατά συνείδηση των βουλευτών. Όσοι λοιπόν αισθάνονται ότι θίγονται από τη σημερινή μίζερη πολιτική κατάσταση οφείλουν να ορθώσουν το ανάστημά τους. Να βάλουν το δάχτυλο επί τον τύπον των ήλων. Να διαχωριστούν. Και να σταματήσουν τον κατήφορο που οδηγεί στην πυρά, εκτός από τα δάση, και το ίδιο το πολιτικό σύστημα.

Έλεος πια με αυτή την αμεριμνησία. Αρκετά ανεχτήκαμε τους ανίκανους, τους επίορκους και τους διεφθαρμένους. Χρειάζεται μια ηθική, μορφωτική και πολιτική εξέγερση. Ήρθε ο καιρός μαζί με τους εμπρηστές να κάψουμε και τους… λαδιάρηδες συνενόχους τους. Γιατί αυτοί είναι που τροφοδοτούν με φρύγανα τις πυρκαγιές της απαξίας της πολιτικής. Αυτοί είναι οι πραγματικοί καταπατητές της ζωής μας. Τους εκχωρήσαμε το δικαίωμα της αντιπροσώπευσης στη Βουλή κι αυτοί διαπραγματεύονται να το πουλήσουν σε αλλότριες ομάδες, αλλά και σπείρες ποικιλώνυμων συμφερόντων. Είναι η ώρα στους εμπρηστές των δασών, της περιουσίας και της ζωής μας να αντιτάξουμε τους «μπουρλοτιέρηδες» μιας νέας σχέσης με την εξουσία.

Αυτή, όμως, είναι μια συζήτηση που πρέπει να ανοίξει… στην ώρα της. Προσώρας ας βρούμε τρόπο να καταστείλουμε τις πυρκαγιές πριν φτάσουν στο Ζάππειο. Γιατί, όπως πάμε, αυτό θα γίνει. Και τότε ορισμένους δεν θα τους ξεπλένει ούτε ο Ασπροπόταμος.

Σε κατάσταση πολιορκίας (28-7-2007)

Tην προηγούμενη εβδομάδα, ο «ΚτΕ» με το πρωτοσέλιδό του είχε αναδείξει με δραματικό τρόπο τον επερχόμενο κίνδυνο να προσλάβουν οι πυρκαγιές διαστάσεις εθνικής καταστροφής και τραγωδίας. Στη λέξη «έλεος» περικλείονταν η απόγνωση και η οργή όλων, ανεξαρτήτως πολιτικών απόψεων και ιδεολογικών πεποιθήσεων, για την αβελτηρία, την αφασία και την κατάσταση διάλυσης που εμφανίζει ο κρατικός μηχανισμός. Η φωτογραφία με το καμένο τοπίο ήταν προφητική όχι μόνο γι’ αυτά που συνέβησαν το διαρρεύσαν επταήμερο, αλλά και για τον εφιάλτη που εγκαθίσταται εφεξής μόνιμα στη ζωή μας. Τη δική μας και των απογόνων μας.

Αν την προηγούμενη εβδομάδα τονίζαμε την ανάγκη να κηρυχθεί προσκλητήριο και να υπάρξει εθνική σταυροφορία για να αποτραπούν τα χειρότερα, σήμερα, όπως εξελίχθηκε η πύρινη λαίλαπα, αυτή η ανάγκη καθίσταται υποχρέωση. Που πρέπει παντί τρόπω να επιβληθεί άνωθεν. Η χώρα βρίσκεται σε κατάσταση πολιορκίας. Ολόκληρη η επικράτεια φλέγεται. Οι δυνάμεις πυρόσβεσης αποδεικνύονται ανεπαρκείς, ενώ πιάνουν και το όριό τους – αν δεν το έχουν ήδη ξεπεράσει. Οι πολίτες νιώθουν παντελώς απροστάτευτοι και φοβούνται ότι θα είναι αυτοί -μετά τα δάση, τα σπίτια, τις καλλιέργειες και τις περιουσίες που χάνονται- τα επόμενα θύματα. Ήδη είχαμε και τους πρώτους νεκρούς.

Η πτώση της θερμοκρασίας με τη συνακόλουθη αύξηση των ανέμων ίσως αποδειχτεί, όπως λένε οι ειδικοί, περισσότερο καταστροφική από τους 45 βαθμούς του θερμομέτρου. Τα μελτέμια, αντί για αύρες δροσιάς, μπορεί να αποδειχθούν θανατηφόρα ραπίσματα, καθώς θα μεταφέρουν με μεγαλύτερη ταχύτητα τις φωτιές -εάν δεν έχουν σβηστεί ακόμη-, ενώ θα αναζωπυρώνουν εστίες που προσώρας βρίσκονται υπό έλεγχο. Θεωρείται σχεδόν απίθανο οι πυροσβέστες να αντέξουν για πολύ τη νυχθημερόν και αδιάκοπη αναμέτρηση με το «υγρό πυρ» της φύσης και των εμπρηστών.

Τα συμπτώματα διάλυσης που εμφανίζονται είναι σίγουρα συνάρτηση της απουσίας συντονισμού και των χτυπητών ελλείψεων που υπάρχουν, αλλά και της πτώσης του ηθικού που επέρχεται σταδιακά -είτε από την κόπωση είτε από την αρνητική ψυχολογία- και διαμορφώνεται λόγω της αδυναμίας να υπερισχύσουν του «εχθρού», αλλά και της αντιπαλότητας που εμφανίζεται στο εσωτερικό του Σώματος. Το σαράκι του κομματισμού, αλλά και του «φραξιονισμού», των συνδικαλιστικών στελεχών του Σώματος τώρα αποδεικνύεται ότι έχει δράσει διαβρωτικά. Η απουσία ισχυρής κυβερνητικής θέλησης και δράσης είναι εμφανής· σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις καθίσταται εξίσου καταστροφική με τις πυρκαγιές.

Μόνον τυχαίο δεν είναι ότι για δεύτερη φορά (μετά την Πάρνηθα, στην Αιγιαλεία) ο κατά νόμον υπεύθυνος πολιτικός προϊστάμενος της Πυροσβεστικής, Βύρων Πολύδωρας, αντιμετωπίζεται από τους πολίτες που δοκιμάζονται με εχθρική άμα και ειρωνική διάθεση.

Όπως επίσης δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι για πρώτη φορά αντιμετωπίστηκε με δυσπιστία, ίσως και απαξία, ο τρόπος εμφάνισης του πρωθυπουργού στην τελετή ορκωμοσίας των νέων πυροσβεστών.

Και, βέβαια, μεγίστη απορία προκαλεί το γεγονός ότι η κυβέρνηση δεν δίνει την εντύπωση μιας ενωμένης, ισχυρής και αποφασιστικής ομάδας που θα συντονίσει αποτελεσματικά τον πόλεμο με τη φωτιά. Γιατί περί πολέμου πρόκειται. Ένας ιδιότυπος και ανορθόδοξος πόλεμος που μέχρι στιγμής έχει προκαλέσει ανυπολόγιστες, προς το παρόν, ζημιές στο περιβάλλον, τον τρόπο ζωής, την οικονομία, το πολιτικό και κομματικό σύστημα.

Εάν η κυβέρνηση, σύμπασα η κοινωνία, δεν κατανοήσει ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο, δεν πρόκειται να λύσουμε εύκολα την κατάσταση πολιορκίας στην οποία έχουμε περιέλθει ως χώρα. Και στον πόλεμο, για να έχει νικηφόρα έκβαση, πρέπει να συμμετάσχουμε όλοι. Δίπλα στους πυροσβέστες πρέπει να σταθούν όλα τα ένστολα τμήματα της κοινωνίας που έχουν δώσει όρκο να υπερασπιστούν, αν χρειαστεί ακόμα και με τη ζωή τους, την πατρίδα. Είναι αδιανόητο τούτη την ώρα να απουσιάζει από τον πόλεμο κατά της φωτιάς ο στρατός.

Απαιτείται επιστράτευση. Ακόμη και ανάκληση εξ εφέδρων πρέπει να γίνει. Για να λειτουργούν βοηθητικά στους πυροσβέστες. Να κάνουν 24ωρες περιπολίες. Να ενημερώνουν. Να φτιάχνουν αντιπυρικές ζώνες. Να κάνουν οτιδήποτε θα μπορούσε να βοηθήσει να μην καταρρεύσει το Πυροσβεστικό Σώμα. Αν χάσουμε αυτήν τη μάχη θα χάσουμε τον πόλεμο και το 2007 θα γραφτεί στην Ιστορία ως πραγματική εθνική τραγωδία. Είναι καλύτερα να καταφύγουμε στον εξτρεμισμό, κηρύσσοντας τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας, παρά να βαφτίζουμε τις περιοχές σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που στην πράξη αποδεικνύεται ότι δεν σημαίνει ουσιαστικά τίποτε.

Σε καθεστώς επιστράτευσης απαιτείται να μπει και κάθε τμήμα, Αρχή ή φορέας της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ευρύτερα του δημόσιου τομέα, που μπορεί έστω και με έναν υποτυπώδη συντονισμό να συνεισφέρει στον πόλεμο κατά της φωτιάς. Εθελοντικά πρέπει να στρατευθούν και όλες οι κοινωνικές, συνδικαλιστικές και κομματικές οργανώσεις που έχουν μια στοιχειώδη έστω πειθαρχημένη δομή. Να βρεθούν κι αυτές δίπλα στις δυνάμεις πυρόσβεσης και να δώσουν χέρι βοηθείας. Σε τελική ανάλυση, ας ξαγρυπνήσουμε όλοι μαζί με τους πυροσβέστες, ας διψάσουμε μαζί τους, ας κουραστούμε, ας μουντζουρωθούμε, όπως κι αυτοί.

Για να υπερασπιστούμε το κοινό καλό, τις περιουσίες, τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας, απαιτείται κοινωνική αφύπνιση, εθνική εγρήγορση, πανελλήνια δράση. Θα προβληθούν και δικαιολογημένα ενστάσεις. «Δεν μπορεί η ανεπάρκεια των υπευθύνων να μετακυλίεται στους πολίτες», θα πουν κάποιοι. «Γι’ αυτό υπάρχουν συντεταγμένες δυνάμεις πυρόσβεσης, γι’ αυτό εκλέγονται οι κυβερνήσεις». Σωστό είναι. Όμως τώρα δεν είναι ώρα απόδοσης ευθυνών. Αυτές θα καταλογιστούν στην ώρα τους. Προηγουμένως, όμως, έχουμε μια μάχη να δώσουμε. Να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς, ώστε να έχουμε τη δυνατότητα να τιμωρήσουμε μετά τους ενόχους. Γι’ αυτό, έστω και καθυστερημένα, η κυβέρνηση πρέπει να συναισθανθεί τον κίνδυνο και να αναλάβει την ευθύνη να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση πολιορκίας.

Ο πρωθυπουργός έχει χρέος να αδράξει το χέρι βοηθείας και φιλίας που του τείνουν οι άλλοι δύο πολιτικοί του αντίπαλοι- ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και ο πρόεδρος του Συνασπισμού. Τούτη η ώρα δεν είναι για κομματικές αντιπαραθέσεις. Είναι χρέος του Κ. Καραμανλή να καλέσει αυτός τον Γ. Παπανδρέου, τον Αλ. Αλαβάνο και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς για να δώσουν το παράδειγμα του εύρους της πανστρατιάς που απαιτείται για να αντιμετωπιστεί νικηφόρα ο πόλεμος με τη φωτιά. Ήταν λάθος που απέρριψε την πρόταση του Γ. Παπανδρέου. Ακόμα και στενά κομματικά να την αντιμετώπιζε τον συνέφερε. Σε τίποτε δεν θα τον έβλαπτε πολιτικά. Αντίθετα, θα κέρδιζε ο ίδιος και η κυβέρνησή του, δείχνοντας ότι εννοούν τις διακηρύξεις περί εθνικής ομοψυχίας και συστράτευσης για την επίτευξη κοινών στόχων. Και τα άλλα κόμματα θα κέρδιζαν. Συνολικά το πολιτικό σύστημα θα έβγαινε κερδισμένο. Κάτι που είναι απαραίτητο για την περίοδο απαξίας που διέρχεται ένεκα άλλων αιτιών.

Αν και τούτη την ώρα του «εθνικού πολέμου» υπερισχύσουν οι κομματικές διαιρέσεις, ο πρώτος που θα το πληρώσει είναι αυτός που αρνείται την ενότητα. Εξάλλου, και εντελώς κυνικά αν το σκεφτεί η κυβέρνηση, είναι προς το συμφέρον της να δεχθεί την πρόταση Παπανδρέου. Εάν σβήσουν, ένεκα της γενικευμένης εθνικής κινητοποίησης, οι πυρκαγιές, η πρώτη που θα ωφεληθεί θα ’ναι η κυβέρνηση. Εάν οι πυρκαγιές συνεχιστούν, το κόστος θα το πληρώσει αποκλειστικά αυτή, επειδή συν τοις άλλοις δεν αποδέχτηκε μια πρόταση που μπορεί να αποδεικνυόταν αποτελεσματική.

Σε περιόδους εθνικής δοκιμασίας, όταν η χώρα εξέρχεται νικήτρια η πρώτη ωφελημένη είναι η κυβέρνηση, όπως και, όταν ηττηθεί, το κόστος το πληρώνει πάλι η έχουσα την ευθύνη διακυβέρνησης. Η ορθή λοιπόν πολιτική τακτική είναι είτε να κερδίσουν όλοι μαζί είτε να χάσουν όλοι μαζί. Είναι λάθος κάποιος να χάνει μόνος του όταν η νίκη είναι υπονομευμένη. Και αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση, ακόμη και να καταφέρει να σβήσει όλες τις φωτιές, δεν μπορεί να πιστωθεί τίποτα, επειδή η ζημιά έχει γίνει και είναι ανυπολόγιστη.

Ακόμη και επί τη βάσει αυτής της κυνικής λογικής των μηδενικών αθροισμάτων, ο πρωθυπουργός πρέπει να επιζητήσει να πολεμήσει τη φωτιά μαζί με τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Όσο δεν το πράττει, δίνει την ευκαιρία στον Γ. Παπανδρέου να διαμορφώνει προφίλ εθνικού ηγέτη και ώριμου οιονεί πρωθυπουργού. Αυτό δεν τροποποιεί απλώς τους όρους εξέλιξης του κομματικού παιχνιδιού, αλλά και διαμορφώνει ψυχολογικούς παράγοντες που θα επηρεάσουν καθοριστικά το αποτέλεσμα της κάλπης, όποτε κι αν αυτή στηθεί.
Ανεξαρτήτως, όμως, των όποιων κομματικών παιγνίων και εκλογικών στρατηγικών, που εκ των πραγμάτων αναδιατάσσονται, το μείζον αυτή τη στιγμή είναι να σωθεί η χώρα από την πύρινη λαίλαπα. Να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς.

Είναι -όπως με εμφαντικό τρόπο λέγαμε και το προηγούμενο Σάββατο- ώρα ευθύνης για όλους. Η χώρα, αν συνεχίσουν οι πυρκαγιές να την «καταπίνουν», πρέπει να κηρυχθεί σε κατάσταση πολιορκίας και να τεθεί σε καθεστώς γενικευμένης επιστράτευσης. Μόνον έτσι θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τον πόλεμο κατά της φωτιάς, των εμπρηστών, των κλιματικών αλλαγών και του κακού (μας του) καιρού...