Σαν φοιτητής του Μαθηματικού Πάτρας, αποτελώ κι εγώ ένα κομμάτι αυτής της Πανεπιστημιακής Κοινότητας. Και είναι πολλά αυτά που μου φαίνονται στραβά και λάθος, στα 4μιση χρόνια φοίτησής μου....
Μέσα στα 2 με 3 τελευταία χρόνια, έχουμε δει τους μισθούς ή τις συντάξεις των γονιών μας να έχουν μειωθεί σχεδόν στο μισό. Αντικρίζουμε την εξίσωση των πτυχίων των ιδιωτικών κολεγίων, ή των Κ.Ε.Σ.(Κέντρων Ελευθέρων Σπουδών), με αυτά των δημοσίων Πανεπιστημίων μας. Αναγνωρίζουμε πλέον την ξεκάθαρη ''πτώχευση'' της ίδιας της Εκπαίδευσης και του δωρεάν χαρακτήρα της, όπως και τον ευτελισμό των εργασιακών μας δικαιωμάτων στο μέλλον.
Όσο για τις αυτοκτονίες συνανθρώπων μας, για αυτούς που ζουν κοντά ή και κάτω από τα όρια της φτώχειας και τους δείκτες τις ανεργίας , βρίσκονται στο καθημερινό μενού των συζητήσεων μας. Συνεχή χτυπήματα σε κάθε έκφανση της ζωής μας και η απάντηση του μέσου φοιτητή σε όλα αυτά ,παραμένει η φράση :''Ας πάρω εγώ το πτυχίο μου, και δε με νοιάζει...''-Κι όμως,θα έπρεπε να σε νοιάζει και μάλιστα πολύ !
Αυτή δυστυχώς είναι σε γενικές γραμμές η απάντηση, που φανερώνει μια κατάσταση ,φαντάζομαι όχι μόνο σημερινή, αλλά δεκαετιών ολόκληρων. Είμαστε λοιπόν ένας λαός, και μια νεολαία ειδικότερα ,με μνήμη η οποία εξασθενεί πολύ εύκολα. Ο Γαλλικός Μάης του '68 και η εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο το '73 φαίνεται πως δεν σημαίνουν, ή μάλλον ποτέ δεν σήμαιναν τίποτα , σε αυτούς τους μεγαλύτερους ,που τους κυρίευσε η λήθη, και σ' εμάς τους νεότερους ,που δεν μάθαμε σωστά την ιστορία ή δεν μας την δίδαξαν σωστά !
Και αυτή η απάντηση που θα σας έδινε ο μέσος φοιτητής, ίσως πριν 5 χρόνια να μην φάνταζε εξωφρενική, αλλά σήμερα αποκαλύπτει μια βαθιά κενότητα, μια αδιαφορία για το καθετί, έναν άθλιο ατομικισμό και έναν ''άνθρωπο-μη άνθρωπο'' ,ανίκανο να νοιαστεί και να προβληματιστεί για τα του οίκου του αρχικά, αλλά και για τα ζητήματα που αφορούν μια ολόκληρη γενιά και μια ολόκληρη κοινωνία, μια κοινωνία όχι μόνο στενά Ελληνική, αλλά κατ' επέκταση Ευρωπαική και ύστερα και Παγκόσμια.
Εδώ έρχεται λοιπόν μια επιτακτική ανάγκη των καιρών μας: Η ανάγκη για ενεργοποίηση, δραστηριοποίηση και πολιτικοποίηση - όχι κομματικοποίηση - των νέων ανθρώπων, που θα είναι αυτοί που θα καλεστούν σε κάποια χρόνια ,να διορθώσουν τα στραβά αυτού του τόπου και να αλλάξουν κάτι, αν είναι εφικτό έτσι όπως τα κατάφεραν οι προηγούμενοι, προς το καλύτερο .
Και επειδή στη χώρα αυτή, συνηθίζουμε να μην κατανοούμε την έννοια των όρων, και αδίκως να βγάζουμε λανθασμένα συμπεράσματα, μιλάω για πολιτικοποίηση, και όχι απαραίτητα και για κομματοποίηση ! Η πολιτικοποίηση είναι αυτή που λείπει σήμερα από τους φοιτητές και τη νέα γενιά. Ο θεμιτός προβληματισμός και η ανάγκη για δημιουργία προτάσεων και εξεύρεση λύσεων.
Αυτά τα χαρακτηριστικά είναι που πρέπει να αναπτύξει ένας νέος, μαζί με την επιστημονική κατάρτιση στο αντικείμενο που σπουδάζει. Και εντάξει, εγώ σε κάποιους μήνες θα είμαι Μαθηματικός. Και τι με αυτό ? Πείτε μου ..Εγώ καλούμαι αύριο ,να μάθω μόνο αριθμούς, αποδείξεις και θεωρήματα στα παιδιά σας ? Αυτό και μόνο είναι το ζητούμενο της σύγχρονής κοινωνίας ? Ή καλύτερα, αυτό θέλουμε όλοι μας για την επόμενη γενιά? Δεν νομίζω να το πιστεύει κανένας σας αυτό, ανεξάρτητα από το τι επάγγελμα ασκεί, ποια είναι η οικονομική του κατάσταση, το ιδεολογικό του και πολιτικό του υπόβαθρο, ή η ηλικία του .Μάλλον το ζητούμενο είναι η πραγματική μόρφωση των παιδιών και των νέων, και όχι μόνο η τεχνοκρατική εκπαίδευση τους σε ένα αντικείμενο.
Πρέπει λοιπόν, τόσο στη νεολαία, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία κατ' επέκταση, να κατανοήσουμε όλοι την ανάγκη και το πρόσταγμα των καιρών μας για επαναθεμελίωση της πολιτικής στα ιδρύματα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, όσο και στα πολιτικά κόμματα που την έχουν απεμπολίσει προ πολλού , της αυθεντικής πολιτικής με όλη τη σημασία του όρου .
Όχι της φαρσοκωμωδίας, τόσο των παλαιών παρατάξεων, τους μηχανισμούς δηλαδή των κομμάτων , οι οποίες ξεχνούν τον πραγματικό τους ρόλο, μπροστά σε εκλογικά συμφέροντα ή και οικονομικά. Όπως και των πολιτικών κομμάτων, σε άλλη έκταση φυσικά, που ένα προς ένα έχουν κάνει τόσα λάθη , χωρίς να τα τσουβαλιάζω-μην παρεξηγηθώ- λόγω των συμφερόντων και των πολιτικών παιχνιδιών που παίζονται πίσω από την πλάτη όλων μας . Έχουν χάσει το ρόλο τους, την κατεύθυνση τους και το λόγο ύπαρξής τους όλοι αυτοί οι φορείς έκφρασης και προβληματισμού, και η αλλαγή σε αυτή την κατάσταση δε θα αλλάξει σε καμιά περίπτωση με την παθητικότητα και τον ατομικισμό.
Ήρθε η ώρα ο καθένας μας να πράξει έτσι ώστε να πάψει η μειοψηφία, να προσπαθεί και να διεκδικεί τα δικαιώματα της πλειοψηφίας, αλλά ώριμα όλοι μαζί να παλέψουμε για αυτά που μας στερούν καθημερινά.
Και μην ξεχνάμε ,ότι όποιος περιμένει άβουλος, μόνο από έναν εκπρόσωπο του φοιτητικού του συλλόγου, να λύσει τα προβλήματα του, ή καλύτερα, περιμένει τον αρχηγό ενός κόμματος, να αλλάξει νοοτροπία σε έναν ολόκληρο λαό, τότε είναι ήδη δούλος ...
Πάνος Μπίτσιος - φοιτητής Μαθηματικού - μέλος της ανεξάρτητης φοιτητικής παράταξης ''Αγωνιστικό Φοιτητικό Ρεύμα''
