Άρθρα

Οποια ερμηνεία κι αν δώσουν οι πολιτικοί και οι νομικοί στην απόφαση του ΣτΕ για τη λειτουργία της ΕΡΤ, αυτό που έχει πρωτίστως τη μεγαλύτερη σημασία είναι η σχέση της απόφασης με την ίδια τη λειτουργία τής δημοκρατίας στον τόπο και το πώς την υπηρετούν όσοι έχουν αυτή την εντολή και το καθήκον. Και εξηγούμαστε:

Την περασμένη Τρίτη το «γαλάζιο κομμάτι» της κυβέρνησης και προσωπικά ο ίδιος ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς πήραν μια αυταρχική απόφαση, μια αντιδημοκρατική απόφαση να κλείσουν τη δημόσια τηλεόραση, να βάλουν μαύρο στην οθόνη της μέσα σε μόνο λίγες ώρες.

Μια κίνηση που θύμισε άλλες μαύρες εποχές, μια κίνηση που προκάλεσε σοκ στον ελληνικό λαό, παρ' ότι δεν έχει και τα καλύτερα αισθήματα για το ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής και την αμαρτωλή, λόγω των εκάστοτε κυβερνώντων, πορεία του. Μια κίνηση που θύμιζε το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Χθες το Συμβούλιο της Επικρατείας ήρθε να αποκαταστήσει το αυτονόητο: τη δημοκρατική λειτουργία της χώρας. Διέταξε την άμεση επαναλειτουργία τής δημόσιας τηλεόρασης, διέταξε να φύγει το μαύρο και να επανέλθει το χρώμα, που δεν είναι άλλο από το σήμα, και τη λειτουργία εκπομπών. Με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό, είναι άλλο θέμα, που θα λυθεί σήμερα ή αύριο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το ΣτΕ είπε στον πρωθυπουργό πως δεν είχε κανένα δικαίωμα και καμιά αρμοδιότητα να αποφασίσει το μαύρισμα της δημόσιας τηλεοπτικής οθόνης.

Η απόφαση του ΣτΕ είναι σημαντική και για έναν ακόμα λόγο: βάζει φρένο, ίσως για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, στην αυθαιρεσία και στην αυθεντία τού (εκάστοτε) πρωθυπουργού της χώρας. Στέλνει ένα μήνυμα ότι δεν είναι παντοκράτορας, δεν μπορεί να λειτουργεί χωρίς έλεγχο, δεν είναι αλάθητος. Στέλνει μήνυμα ότι ακόμα κι όταν κυβερνητικές ή πρωθυπουργικές αποφάσεις θολώνουν βασικές δημοκρατικές αρχές, υπάρχουν εκείνοι οι θεσμοί που τις προστατεύουν. Αυτό είναι το ουσιαστικό κέρδος από τη χθεσινή εξέλιξη, είναι η θεσμική ανάγνωση της απόφασης.

Ομως το θέμα της ΕΡΤ και η γενικότερη εξέλιξή του:

Πρώτον, σκιάζει τον πρωθυπουργό, αφού πλέον για πρώτη φορά δεν μπόρεσε να επιβάλει την απόφασή του στους δύο κυβερνητικούς εταίρους, οι οποίοι έκαναν σημαία τους το θέμα της ΕΡΤ μπλοκάροντάς τον. Δεν μπόρεσε να επιβάλει την απόφασή του στους πολίτες.

Δεύτερον, σηματοδοτεί την αντίστροφη μέτρηση για την τρικομματική κυβέρνηση. Μπορεί για την ώρα να αποφεύχθηκαν οι εκλογές -με τη συνδρομή και του ΣτΕ, που έβγαλε τους συγκυβερνώντες από το αδιέξοδο-, οι σχέσεις τους όμως έχουν διαταραχθεί. Δεν υπάρχει εμπιστοσύνη μεταξύ τους, δεν έχουν κοινούς στόχους. Και μια τέτοια κυβέρνηση είναι εκ των πραγμάτων αδύναμη.

Π. Σώκος, enet

Η παρτίδα σκληρού πόκερ που παίζουν εδώ και 24 ώρες οι τρεις κυβερνητικοί εταίροι φαίνεται να φτάνει στο τέλος της.

Αργά τη νύχτα, παράγοντες του Μαξίμου άφησαν να εννοηθεί ότι ο Αντώνης Σαμαράς προτίθεται να κάνει μία «μικρή υποχώρηση» στο θέμα της λειτουργίας της ΕΡΤ προκειμένου να εξευμενίσει τον Ευ. Βενιζέλο και τον Φώτη Κουβέλη –κυρίως τον δεύτερον, ο οποίος εμμένει στο βέτο: καμία συζήτηση για την αναδιάρθρωση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με το «μαύρο» στις οθόνες.

Κατά τις πληροφορίες, αναζητείται μία λύση που να... βγάλει αυτό το «μαύρο» χωρίς ωστόσο να οδηγήσει στην επαναλειτουργία της «παλιάς ΕΡΤ» με το πλήρες πρόγραμμα που διατηρούσε μέχρι το βράδυ της Τρίτης.

Μία πρώτη «κίνηση καλής θέλησης» του πρωθυπουργού εκδηλώθηκε αργά το βράδυ χθες, όταν συνεργάτες του διέρρευσαν την απόφασή του να επικοινωνήσει σήμερα με τους κυρίους Βενιζέλο-Κουβέλη προκειμένου να ορίσουν νέα σύσκεψη κορυφής.

Κι αυτό, παρότι δύο ώρες νωρίτερα, οι ίδιοι συνεργάτες είχαν «περίπου απορρίψει» το σχετικό αίτημά τους, με το σχόλιο «ζητούν συνάντηση λες και δεν συναντήθηκαν την Κυριακή»...

Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο τύπου της ΔΗΜΑΡ Α. Παπαδόπουλο η σύσκεψη θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα το απόγευμα στις 18.00. Η αρχική σκέψη ήταν να πραγματοποιηθεί το Σάββατο, αλλά ο Ευ. Βενιζέλος θα βρίσκεται εκτός Ελλάδος.

«Κυβέρνηση με άλλον πρωθυπουργό χωρίς κάλπες»...

Των συνεχών ανατροπών προηγήθηκε η σκλήρυνση της στάσης τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο (και κυρίως) της ΔΗΜΑΡ, στελέχη των οποίων:

* Διεμήνυσαν... αρμοδίως πως εάν πάμε σε πρόωρες εκλογές «αυτό θα συμβεί με ευθύνη του πρωθυπουργού και όχι δική μας», παραπέμποντας στην άρνηση του κ. Σαμαρά να υπαναχωρήσει στο θέμα του κλεισίματος της ΕΡΤ.

* Δεδομένου ότι κανείς δεν θέλει εκλογές... για ευνόητους λόγους (σ.σ. δεν τις επιθυμούν ούτε οι δανειστές μας, άλλωστε) «έδειξαν»... τρίτο δρόμο για άρση του κυβερνητικού αδιεξόδου: την αναζήτηση σχηματισμού νέας κυβέρνησης με νέο πρωθυπουργό από την παρούσα Βουλή, προκειμένου να αποκλείσουν την «υποταγή» στον κ. Σαμαρά και τις πρόωρες κάλπες.

Κατά τις διαρροές στελεχών της ΔΗΜΑΡ τη λύση αυτή τη δίνει το ίδιο το Σύνταγμα, καθώς στην περίπτωση απώλειας της δεδηλωμένης ο πρωθυπουργός καταθέτει την «εντολή» στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο οποίος ανοίγει τον γνωστό κύκλο των διερευνητικών εντολών.

Τι θα κάνουν οι «γαλάζιοι» βουλευτές;

* Οι ίδιοι (όπως και στελέχη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ) παρέπεμπαν στο φθινόπωρο του 2011 όταν ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε την πρωθυπουργία και οδηγηθήκαμε στην κυβέρνηση Παπαδήμου χωρίς να στηθούν κάλπες.

Ως κρίσιμη προϋπόθεση για επαναφορά μίας τέτοιας λύσης, εμφάνισαν τη στάση της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ. «Εάν η πλειοψηφία των 'γαλάζιων' βουλευτών την αποδεχθούν, η χώρα θα αποκτήσει νέα κυβέρνηση χωρίς εκλογές, εάν αρνηθούν να 'ρίξουν' τον κ. Σαμαρά, οι κάλπες θα είναι μονόδρομος», έλεγαν – ποντάροντας... στην πρώτη εκδοχή.

Μητσοτάκης-Λοβέρδος

Υπενθύμιζαν μάλιστα την προ μηνών δήλωση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ότι «αυτή η Βουλή μπορεί να δώσει κι άλλες κυβερνήσεις» - εάν χρειασθεί.

Αργά χθες το βράδυ, σχετική δήλωση έκανε και ο Ανδρέας Λοβέρδος, εμφανίζοντας ως λύση είτε την υποχώρηση της ΝΔ είτε τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης από την παρούσα Βουλή.

Μαρ.Μάνη, capital

Τα τουρκάκια της Φενέρ, της Γαλατά και της Μπεσικτάς που μαζεύονται κάθε μέρα στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη έχοντας φτιάξει το δικό τους ιδιαίτερο «κίνημα», σίγουρα δεν διάβασαν το βαρύγδουπο και ουτοπικό που είχε πει κάποτε ο Τσε. Οτι δηλαδή «το ποδόσφαιρο δεν είναι απλό παιχνίδι», αλλά «όπλο της επανάστασης».

Το πιθανότερο να μην είδαν ποτέ έτσι την μπάλα, αλλά να τη χρησιμοποιούν όπως οι δικοί μας χουλιγκάνοι, σαν παιχνίδι μέσα από το οποίο προσπαθούν να εκτονώσουν διάφορα απωθημένα τους.

Οπως και με τους φανατικούς σε όλο τον κόσμο, εκείνο που τους θρέφει είναι η κόντρα με τον αντίπαλο. Η καθημερινή μάχη, το ξύλο, η προσπάθεια να φανούν καλύτεροι και να δείρουν όσο γίνεται περισσότερους από τους μισητούς απέναντι. Αρκετές φορές, άλλωστε οι πόλεμοι είχαν αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα…

Κι όμως, οι Τούρκοι πιτσιρικάδες, που σίγουρα τους λένε αλήτες, στα τελευταία γεγονότα της Πόλης είχαν την ωριμότητα να το γυρίσουν το πράγμα. Πήραν την αντιπαλότητά τους και την έκαναν σημείο αιχμής της εξέγερσης των γύρω τους, ζητώντας αυτονόητες αλλαγές που λιμνάζουν και τους καθυστερούν ως λαό. Είδαν το ποδόσφαιρο σαν μια αναπαράσταση της κοινωνίας που βράζει. Και το μετέφεραν έξω από το γήπεδο. Πήγαν στην πλατεία, λίγοι στη αρχή, μετά περισσότεροι, πήραν τα σήματα των τριών μεγάλων ομάδων και τα έκαναν ένα, που έγινε και το σύμβολο της (ας την πούμε) δικής τους μικρής επανάστασης.

Πράγματι, το ποδόσφαιρο έχει την ικανότητα και να ενώνει και να χωρίζει. Είναι ένας καθρέφτης μέσα στον οποίο ο καθένας μπορεί να δει τον εαυτό του και τη ζωή του, για να θυμηθούμε και τους… φιλόσοφους της στρογγυλής θεάς που έχουν γράψει τόμους ολόκληρους πάνω στο θέμα. Χρήσιμες οι αναλύσεις τους, βέβαια, αρκεί να ξέρεις να τις πιάνεις στο αέρα μαζί με τα μηνύματα των καιρών, ακόμη κι αν δεν τις έχεις διαβάσει! Αυτό δηλαδή που έκαναν οι Τούρκοι σε αντίθεση με τους δικούς μας, που στην πραγματικότητα δεν παίρνουν χαμπάρι για ο,τι γίνεται γύρω τους.

Θα θυμόσαστε τους οργανωμένους των δικών μας μεγάλων ομάδων στον πρώτο καιρό της δικής μας της κρίσης, να σηκώνουν κάποια πανό στα ματς του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, ή της ΑΕΚ κατά του ΔΝΤ και των πρώτων μέτρων. Η πορεία έδειξε ότι το έκαναν περισσότερο επειδή βρήκαν μια αφορμή κι ένα γήπεδο για να βρίσουν κάποιους, και λιγότερο επειδή είχαν καταλάβει τι ακριβώς συνέβαινε.

Απόδειξη ότι όλο αυτό εκφυλίστηκε μέσα σε λίγες εβδομάδες διαψεύδοντας τις προβλέψεις των «αριστερών ειδικών» που είχαν αρχίσει να λένε ότι τάχα… «κάτι καλό ξεκινάει από τα γήπεδα» – βαφτίζοντας «πραγματικότητα» τη δική τους επιθυμία.

Οι Ολυμπιακοί, οι Παναθηναϊκοί και οι ΑΕΚτζήδες, αντί να φτιάξουν το δικό τους σύμβολο σε ώρες που η κοινωνία μας το ζητάει, εξακολουθούν να χαλιούνται στις στείρες οπαδικές κόντρες τους. Δίνουν ακόμη ραντεβού θανάτου παρά τη δολοφονία του Φιλόπουλου, ασχέτως αν δεν σκοτώθηκε ακόμη και κάποιος άλλος. Ή βρίζονται χυδαία και τα σπάνε με το παραμικρό.

Στην πραγματικότητα δεν διαθέτουν ούτε την ελάχιστη από τη δυναμική που έβγαλε στον δρόμο τους Τούρκους, αφού δεν ξέρουν, δεν μπορούν να σκεφτούν και στο κάτω κάτω δεν τους ενδιαφέρει.

Μπείτε, έτσι από περιέργεια, στα διάφορα συνδεσμιακά μπλογκ (και όχι μόνο) για να καταλάβετε το μέγεθος της βλακείας – αποχαύνωσης και θα καταλάβετε.

Αλλά, βέβαια, ούτε αυτό χρειάζεται. Μια βόλτα στις πλατείες μας φτάνει και περισσεύει… Η ανεργία χτυπάει κατακούτελα, οι περισσότεροι απ” όσους δουλεύουν δεν μπορούν να βγάλουν τον μήνα με τα λίγα που παίρνουν, αλλά δεν κουνιέται φύλλο. Τριγύρω μας γίνεται ο μεγάλος χαμός, κι εδώ… «σσσσστ, οι Ελληνες κοιμούνται»!

Βέβαια και οι Τούρκοι, με το που θα τελειώσουν αργά ή γρήγορα όλα όσα γίνονται εκεί, το πιθανότερο είναι να γυρίσουν στα παλιά. Στους δικούς τους εμφύλιους των κοκκινοκίτρινων εναντίον των κιτρινομπλέ. Χωρίς αυτούς, άλλωστε, δεν θα είχαν λόγο ύπαρξης. Ομως θα “χουν να λένε ότι στην κρίσιμη στιγμή και κατάσταση ενώθηκαν, ξεπέρασαν τους εαυτούς τους και βοήθησαν με τις φωνές, τα συνθήματα, τις αφίσες τους αλλά κυρίως με την υπεύθυνη στάση τους να γίνει γνωστό με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα. Οι δικοί μας;

Ν. Ασημακόπουλου

ΜΑΣ... έτυχε να το ζήσουμε –και– αυτό!

Στα φρικτά και πέτρινα χρόνια της ανθελληνικής Χούντας, ο παραλογισμός των δικτατόρων συνοψιζόταν:
— Βάλαμε στον γύψο τη Δημοκρατία ώσπου να... αποθεραπευτεί.

Ύστερα από τέσσερις δεκαετίες, η μέθη και η υπεροψία της εξουσίας τσαλακωμένη –και– από την οικονομική χρεοκοπία, στις λαϊκές αντιδράσεις για τις αυθαιρεσίες της, εκστομίζει... απειλητικά:
— Την ΕΡΤ την βάλαμε στο .... γκαράζ για ... επισκευή! Ή κάθεστε λοιπόν καλά, ή πάμε για Εκλογές!

Μάλιστα!
Το ύψιστο δικαίωμα του ενεργού πολίτη –εκλέγειν και εκλέγεσθαι– προβάλλεται από την Εξουσία σαν... απειλή!

Κοντολογίς:
— Αντέχεις, Έλληνα πολίτη, να ξανασταθείς μπροστά στην κάλπη, με τις... μη επιλογές που έχεις;
(Δεν είναι, βεβαίως, τυχαίο που την επόμενη ημέρα των Εκλογών εμφανίζονται δημοσκοπήσεις με ποσοστά που... τρομοκρατούν τους πολίτες!)

Το κλασικό:
— Στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!
έχει υποστεί βαρύ πλήγμα κάτω από την κηδεμονία της Τροϊκανής μέγκενης.

Η καθημερινή πίεση μεταβιβάζεται και διοχετεύεται, καθώς:
— Για να λάβει η Κυβέρνηση την επόμενη δόση, πρέπει ν' αποδείξει ότι... αυξήθηκαν οι άνεργοι και οι απολυμένοι!

Ανάποδη διαδρομή –για χρόνια– από τα κομματο-συντεχνιακά δρώμενα που... εξαργύρωναν τις ψήφους με διορισμούς ημετέρων.
Στη –σύνολη– χρεοκοπία, η μέθη –με δανεικό πιοτό, μάλιστα– της Εξουσίας παντελώς ανεξέλεγκτη:
— Ή κάθεστε καλά, ή πάμε σε Εκλογές!
(Και ξέρετε ποιοι... καραδοκούν!)

Γ. Σέρτης, philenews

ΑΝ είχαμε ζωντανές και ως οδηγό μας τις γνήσιες Ελληνικές αξίες, που χάσαμε και απεμπολήσαμε εδώ και χρόνια

ΑΝ ζούσαμε με οδηγό τα ιδεώδη του μοναδικού πολιτισμού μας και της αδίδακτης στα σχολειά μας Ελληνικής παιδείας που ποτέ δεν αναζητήσαμε και δεν επιβάλαμε

ΑΝ δεν είχαμε αλλοτριωθεί αποχαυνωτικά από την καταναλωτική μανία που μας σέρβιραν ως πρότυπο ζωής, συστηματικά και αριστοτεχνικά, μέσα από τα ΜΜΕ

ΑΝ δεν είχαμε αλωθεί από το κυνήγι του χρήματος και του – με κάθε μέσο – εύκολου πλουτισμού, που αναγάγαμε ως βασικό στόχο της ζωής μας

ΑΝ δεν αποδεχόμαστε ως βίωμα της καθημερινότητάς μας το «ρουσφέτι» και το «μπαχτσίσι», κατάλοιπα της τουρκοκρατίας, αλλά απαραίτητα συνοδευτικά του ατομισμού, του βολέματος και του «ωχαδελφισμού» μας

ΑΝ δεν αφηνόμασταν - παραδινόμασταν στα χέρια της φαύλης κομματοκρατίας, που εξυπηρετούσε, ανταποδοτικά, και για δικό της και μόνο όφελος, την εύκολη βόλεψή μας, σε βάρος των υπολοίπων

ΑΝ δεν αναδεικνύαμε, εθελοτυφλούντες, στα κυβερνητικά και κάθε είδους άλλα κρατικά αξιώματα δημαγωγούς, λαϊκιστές, ψεύτες, φαύλους και ανίκανους...

ΤΟΤΕ:

ΘΑ ΖΟΥΣΑΜΕ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΣΕ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ.

ΜΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΑΝΗΚΕ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΓΙΑ ΑΥΤΗΝ, ΚΑΙ ΕΥΓΝΩΜΟΝΕΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΗΡΩΙΚΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΤΗΝ ΚΛΗΡΟΔΟΤΗΣΑΝ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΑΝ, ΜΑΡΤΥΡΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΕΘΑΝΑΝ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ!!!

Β.Τ.

Είναι εντυπωσιακό ότι στο πρώτο της report για τις εξελίξεις στην Τουρκία η διεθνής τράπεζα των τραπεζών Goldman Sachs, πέραν των οικονομικών εκτιμήσεων, φροντίζει με σαφήνεια να διαχωρίσει τις διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα, στη Σμύρνη και σε πολλές άλλες πόλεις της Τουρκίας από την επονομαζόμενη Αραβική Ανοιξη και όσα έχουν προηγηθεί στην Αίγυπτο, στη Λιβύη, στην Τυνησία.

Γιατί η Τουρκία δεν πρέπει να συγχέεται με τις χώρες των Αράβων και ό,τι συμβαίνει εκεί; Ας δούμε κάποιες αρχικές παραμέτρους. Η Τουρκία δεν υπήρξε ποτέ εθνικό κράτος, όπως θα ήθελε ο Κεμάλ και οι οπαδοί του. Είναι αυτό που έχει απομείνει από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, που αποτέλεσε συνέχεια της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Μια χώρα πολυεθνική, πολυθρησκευτική, πολυπολιτισμική από την ίδια της τη φύση και συγκρότηση στις χιλιετίες και όχι μόνον στους αιώνες.

Το εγχείρημα του Κεμάλ υπήρξε από την αφετηρία του ανιστόρητο. Η Τουρκία, όπως ονομάστηκε, δεν μπορούσε να μετατραπεί σε εθνικό κράτος, γιατί πολύ απλά δεν είχε ούτε μπορούσε να έχει εθνική συνοχή. Οι γενοκτονίες που αποφασίστηκαν σε βάρος Ελλήνων, Αρμενίων, Ασσυρίων, οι ελίτ του στρατού, των διπλωματών, των δικαστών και των καθεστωτικών που επιβλήθηκαν, οι συνθήκες μόνιμου πραξικοπήματος που κυριάρχησαν δεν στάθηκαν ικανές να ενοποιήσουν σε εθνική δομή το «μωσαϊκό» των χριστιανικών και ισλαμικών δυναστειών και λαών του Βυζαντίου.

Η Τουρκία ήταν και έμεινε διχασμένη οικονομικά, κοινωνικά, πολιτιστικά, πολιτικά στο δυτικό κομμάτι της, που βλέπει στη θάλασσα ή στην Ευρώπη, και στο ανατολικό κομμάτι της, που αποτελεί την ασιατική ενδοχώρα. Μια πρώην αυτοκρατορία, με δεδομένα εθνικού κράτους, που στις δεκαετίες και στον χρόνο που είχε στη διάθεσή της, μετά τη δεκαετία του 1920, δεν κατόρθωσε να βρει τον προσανατολισμό της. Υπέκυψαν σε εθνικιστικά αντανακλαστικά, θέλοντας πρόσκτηση του (πολυεθνικού) Βυζαντίου στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα ο Κεμάλ να αποκτήσει επιχείρημα υπέρ της ανατροπής του συγκεκριμένου σχεδιασμού των Μεγάλων Δυνάμεων και της προώθησης ενιαίου, εθνικιστικά υστερικού, εθνικού κράτους από τις παρίες της Βυζαντινής και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στους Τούρκους, τόσο στο δυτικό όσο και στο ανατολικό κομμάτι.

Από εκεί και πέρα οι κεμαλικοί προσπαθούσαν να πάρουν το ελληνικό αρχιπέλαγος για να κάνουν τα δύο μέρη ισοδύναμα , με ανακατάληψη (ζωτικός χώρος) στη συνέχεια τη Βαλκανική. Οι Νέο-Οθωμανοί στη συνέχεια υπό τον πλέον σπουδαίο ηγέτη τους Ερντογάν , επιχείρησαν να επιστρέψουν στην αυτοκρατορία και τη μεγάλη Ανατολή ,ως σουνήτικο πολιτικό θρησκευτικό Χαλιφάτο με επιρροή σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Στην Ασία, τον Καύκασο, την Αφρική. Έχοντας μάλιστα ευλογία των Δυτικών, απέναντι στην Τζιχάντ. Όλα καταρρέουν στην Συρία και τώρα στους δρόμους της Πόλης. Η Τουρκία είναι ένα «διχασμένο κορμί» όποια και να είναι η πολιτική τύχη του Ερντογάν, που σημειωτέον απέδειξε ήδη ιστορικά ότι δεν είναι Μεντερές.

Μενέλαος Τασιόπουλος