Κόσμος

Οι τράπεζες προετοιμάζονται για τη στάση πληρωμών των Η.Π.Α., η οποία θα προκαλούσε μία παγκόσμια οικονομική καταστροφή άνευ προηγουμένου – ένα ενδεχόμενο που δεν μπορεί πλέον να αποκλεισθεί.

«Η αύξηση του αμερικανικού χρέους αποδυναμώνει τη χώρα μας, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό. Πολιτική ηγεσία σημαίνει την ανάληψη και των δικών μας ευθυνών. Δυστυχώς, η Ουάσιγκτον προτιμάει να μεταφέρει το βάρος των κακών σημερινών αποφάσεων, τα χρέη δηλαδή, στα παιδιά και στα εγγόνια μας. Η πολιτική ηγεσία στη χώρα μας έχει αποτύχει. Η αμερικανική κοινωνία αξίζει κάτι καλύτερο. Σκοπεύω λοιπόν να κάνω ότι μπορώ, να αντισταθώ δηλαδή με όλες μου τις δυνάμεις, στις ανεύθυνες προσπάθειες αύξησης του ανώτατου ορίου (φρένου) του δημοσίου χρέους» (Obama, 2006).

Η θέση του αμερικανού προέδρου σήμερα είναι εκ διαμέτρου αντίθετη – αφού ισχυρίζεται ότι, είναι παράλογο να μην συμφωνεί κανείς με την αύξηση του ορίου. Επιμένει λοιπόν να αυξηθεί το ύψος του ποσού, στο οποίο θα τοποθετηθεί το φρένο χρέους. Στα 19 τρις $, στα 22 τρις $ ή που ακριβώς;  Ποιός από τους δύο Obama έχει αλήθεια δίκιο;

Όποιος από τους δύο όμως και να έχει δίκιο, τυχόν άρση του φρένου χρέους δεν θα μεταφέρει απλά το πρόβλημα στο μέλλον; Πόσο μάλλον εάν επιμένει στην (σωστή) επέκταση του προγράμματος υγείας, το οποίο θα αυξήσει ακόμη περισσότερο τις δαπάνες του προϋπολογισμού, καθώς επίσης τα ήδη τρομακτικά ελλείμματα των Η.Π.Α. – τα οποία, εκβάλλοντας στο χρέος, το αυξάνουν επικίνδυνα;

Από την άλλη πλευρά, εάν οι Η.Π.Α. μειώσουν τις δαπάνες τουλάχιστον στο 9% του ΑΕΠ, ως οφείλουν, δεν θα βυθιστούν στην ύφεση, παρασέρνοντας μαζί τους ολόκληρο τον πλανήτη; Ίσως οφείλουμε να υπενθυμίσουμε εδώ την ανάλυση μας από το Νοέμβριο του 2010 (Η μητέρα των κρίσεων) – όταν κανένας δεν αναφερόταν στο ενδεχόμενο κατάρρευσης των Η.Π.Α.

Περαιτέρω, όσον αφορά το συνεχιζόμενο τύπωμα νέων χρημάτων, δεν πρόκειται για μία λύση ανάγκης, με ημερομηνία λήξης; Δεν παύει να έχει αποτέλεσμα από μόνη της, αφού προκαλεί την αύξηση των επιτοκίων δανεισμού (μείωση της τιμής των ομολόγων), η οποία με τη σειρά της αυξάνει τις δαπάνες λόγω των τόκων, τα ελλείμματα και τα χρέη;

Ας μην ξεχνάμε ότι, οι αμερικανοί δεν είναι τόσο πατριώτες, δεν κάνουν χαρακίρι και δεν γίνονται καμικάζι, για να σώσουν τη χώρα τους – σε αντίθεση με τους Ιάπωνες οι οποίοι, παρά το ότι το κράτος τους είναι ήδη αθεράπευτα χρεοκοπημένο, συνεχίζουν να το χρηματοδοτούν στο 90% του ύψους του δημοσίου χρέους του, με επιτόκιο της τάξης του 0,7%.

Ουσιαστικά λοιπόν οι Η.Π.Α. ευρίσκονται σε αδιέξοδο – με αποτέλεσμα η μοναδική τους δυνατότητα να είναι η καθυστέρηση του μοιραίου, εάν τελικά συμβιβασθούν οι ρεπουμπλικάνοι. Η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομία τους (διάγραμμα που ακολουθεί) έχει ξεκινήσει προ πολλού, ενώ έχουν στη διάθεση τους ελάχιστες (ειρηνικές)  δυνατότητες αντιστροφής της τάσης..

Χρέος της Αμερικής, σε τρις δολάρια.

Όπως φαίνεται από το διάγραμμα, με αφετηρία τη νεοφιλελεύθερη πολιτική που εφάρμοσε πρώτος ο R.Reagan, τα χρέη της υπερδύναμης εκτοξεύθηκαν στα ύψη – ενώ οι πραγματικοί μισθοί των εργαζομένων παρέμειναν σχεδόν αμετάβλητοι.

Την ίδια χρονική περίοδο, το κοινωνικό κράτος «απορυθμίσθηκε» σχεδόν εξ ολοκλήρου, τα χρήματα συγκεντρώθηκαν από μία ελάχιστη μειοψηφία της τάξης του 1% του πληθυσμού, η βιομηχανική παραγωγή συρρικνώθηκε και ο χρηματοπιστωτικός τομέας γιγαντώθηκε – διαστρεβλώσεις, οι οποίες θα οδηγήσουν αργά ή γρήγορα την υπερδύναμη είτε στη στάση πληρωμών, είτε στον υπερπληθωρισμό ο οποίος είναι μία πολύ πιο θανατηφόρα ασθένεια για την κοινωνία, συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη (συνοδεύεται από κοινωνικές αναταραχές, εμφυλίους πολέμους κλπ.) .

Σε κάθε περίπτωση, οι τράπεζες προετοιμάζονται για το χειρότερο σενάριο – γεμίζοντας τα ΑΤΜ με χρήματα, έτσι ώστε να αποφευχθούν συνθήκες πανικού, οι οποίες συνήθως προκαλούν επιθέσεις εναντίον των τραπεζών (bank run). Οι αγορές παίρνουν επίσης τα μέτρα τους, όπως φαίνεται από την αύξηση των ασφαλίστρων (CDS) στο διάγραμμα που ακολουθεί.

.

Στη συγκεκριμένη αγορά, αυξήθηκε σημαντικά η «αντιστροφή» (inversion), όπως αποκαλείται από τους χρηματιστές η κατάσταση εκείνη, κατά την οποία τα CDS με βραχυπρόθεσμη λήξη, κοστίζουν περισσότερο από αυτά με μακροπρόθεσμη. Συνήθως συμβαίνει το αντίθετο, αφού το ρίσκο μακροπρόθεσμα είναι πάντοτε υψηλότερο, επειδή είναι αδύνατον να προβλεφθούν τυχόν μελλοντικοί κίνδυνοι.

Η ασφάλεια ενός πακέτου ομολόγων του αμερικανικού δημοσίου ύψους 10 εκ. $, για δώδεκα μήνες, κοστίζει σήμερα 60.000 $ – από μόλις 7.000 $ προηγουμένως. Έχει δηλαδή σχεδόν δεκαπλασιαστεί από την αρχή του μήνα – ενώ το πενταετές κοστίζει 38.000 $.

Ολοκληρώνοντας, κανένας δεν γνωρίζει πότε ακριβώς τελειώνουν τα χρήματα των Η.Π.Α. – παρά το ότι πολλοί θεωρούν τη 17η Οκτώβρη ως την ημέρα της κρίσης. Σε κάθε περίπτωση, η πρώτη μεγάλη πληρωμή της κυβέρνησης είναι στις 31. Οκτωβρίου – όπου πρέπει να εξυπηρετηθούν τόκοι ύψους 5,9 δις $.

Στα πλαίσια αυτά δεν μπορεί κανείς να μη χαμογελάσει, σκεφτόμενος τις συμβουλές των ειδικών του ΔΝΤ στη χώρα μας. Εάν είχαν την ικανότητα αυτοί οι ειδικοί να συμβουλεύουν δεν θα εξυγίαναν πρώτα την πατρίδα τους; Μεταφορικά, πως μπορεί να προσλάβει μία επιχείρηση ως σύμβουλό της κάποιον, ο οποίος χρεοκόπησε, μεταξύ πολλών άλλων, ακόμη και τη δική του εταιρεία;

analyst

Δριμεία επίθεση εξαπολύουν σε άρθρο τους οι Financial Times στην εφαρμοζόμενη πολιτική λιτότητας, χωρίς την παράλληλη απαλοιφή χρεών, που ασκείται από την Άνγκελα Μέρκελ στις υπερχρεωμένες χώρες της Ευρωζώνης.

Ακόμη αποδίδουν την εκλογική της νίκη στην σιγουριά που εμπνέει στους Γερμανούς ψηφοφόρους σε μια λογική που κινείται ενάντια στους οικονομικούς πειραματισμούς.


Αναλυτικά το άρθρο της εφημερίδας:

«Η Αγκελα Μέρκελ οφείλει την εκλογική της επιτυχία στην δυνατότητά της να πείθει τους ψηφοφόρους ότι έχει «σίγουρα χέρια» στην οικονομική πολιτική. Με αυτό το σκεπτικό, αρκετοί Γερμανοί σχολιαστές παραλληλίζουν το σήμερα με την εκστρατεία το 1957 του προκατόχου της κας Μέρκελ στο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα Konrad Adenauer, που εξασφάλισε απόλυτη πλειοψηφία με το σύνθημα «όχι πειράματα».

Ίσως φαίνεται ενστικτωδώς αληθινό ότι τα «σίγουρα χέρια» ισοφαρίζουν τον προϋπολογισμό κάθε χρόνο, ότι αρνούνται να δεχτούν διασώσεις ή να χαρίσουν χρέη, ότι απορρίπτουν εργαλεία συνυπευθυνότητας με το σκεπτικό ότι αυτά ενθαρρύνουν τις υπερβολικές δαπάνες.

Αν ρίξετε όμως μια ματιά βαθύτερα, είναι σαφές ότι η πρόσφατη ιστορία βρίθει από παραδείγματα για το τι συμβαίνει όταν επιβάλεις την υπερβολική λιτότητα ενώ σοβεί η ύφεση, όταν αναβάλεις την αναπόφευκτη αναδιοργάνωση χρεών ή όταν καθυστερείς την αναπόφευκτη ανακεφαλαιοποίηση ενός τραπεζικού συστήματος.

Αυτά δεν τα κάνουν τα σίγουρα χέρια. Αντίθετα, είναι απίστευτα ανεύθυνη συμπεριφορά. Θα μπορούσαμε να την χαρακτηρίσουμε, χρησιμοποιώντας τον Adenauer, ως οικονομικό «πείραμα». Τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν κατάφεραν να διαδώσουν αυτή την αλήθεια και η ανικανότητά τους αυτή σημαίνει ότι δεν τους άξιζε να κερδίσουν τις εκλογές.

Πρώτο και σημαντικότερο είναι ότι η προσέγγιση για την λύση της κρίσης –ή την μη λύση της κρίσης- δεν θα αλλάξει. Ορισμένοι επενδυτές έχουν εκφράσει την ελπίδα ότι θα αποδεχτεί την αποκαλούμενη «συμμετοχή του δημοσίου τομέα» που δίνει την δυνατότητα παραγραφής κάποιων χρεών. Αυτό δεν θα γίνει.

Ορισμένοι θέλουν να διαγράψει η ΕΚΤ ένα μέρος από τα χρεόγραφα που έχει στην κατοχή της στο πλαίσιο των επιχειρήσεων αναχρηματοδότησης. Ούτε αυτό νομίζω ότι θα γίνει, δεδομένης της εχθρότητας που νοιώθει ο γερμανικός λαός, η Bundesbank και πιθανόν το συνταγματικό δικαστήριο της Γερμανίας, σε οποιαδήποτε μορφή χρηματοδότησης κρατικών χρεών. Η επίλυση της κρίσης μέσω κάποιας μορφής απαλοιφής χρεών, δεν έχει νομική βάση στην ΕΕ και αποτελεί πολιτικό ναρκοπέδιο.

Πιστεύω ότι η επίλυση της κρίσης θα παίρνει όλο και περισσότερο την μορφή της πρακτικής που οι τράπεζες αποκαλούν «προσποίηση και παράταση». Παρατείνεις την διάρκεια των δανείων, μειώνεις τα επιτόκια και προσποιείσαι ότι το χρέος παραμένει ανέπαφο. Είναι μια πρακτική που στερείται διαφάνειας και δημοκρατίας.

Στην κρίση της ευρωζώνης το λογικό όριο θα ήταν να παραταθούν οι διάρκειες των δανείων στο άπειρο και να μειωθούν τα επιτόκια στο μηδέν. Αυτοί οι όροι προφανώς θα αποφευχθούν, αλλά η καθαρή τρέχουσα αξία των δανείων σίγουρα θα μειωθεί. Οπότε, θα έλθει τρίτο πρόγραμμα για την Ελλάδα, δεύτερο για την Πορτογαλία και μετά 4ο και 3ο αντίστοιχα. Όλα θα επιλυθούν. Τίποτα δεν θα επιλυθε!

Δεύτερον, η νίκη της κας Merkel θα αφήσει ανέγγιχτη την γενική προσέγγιση της μακροοικονομικής πολιτικής, έστω κι αν, όπως προβλέπω, θα μπει σε ευρεία συγκυβέρνηση με το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD). Και δεν πρέπει να υποτιμούμε την τάση του SPD προς την “ορθοδοξία”, όταν βρίσκεται στην κυβέρνηση. Το κόμμα θα συνεχίσει να υποστηρίζει την τρέχουσα περιοριστική δημοσιονομική στάση στην ευρωζώνη.

Για την ακρίβεια, θα απορρίψει την ιδέα να χρησιμοποιήσει η Γερμανία τα δημοσιονομικά της περιθώρια για να ισορροπήσει την λιτότητα στον Νότο. Θα χρησιμοποιήσει σθεναρά νομικά επιχειρήματα. Όλα τα μέλη της ευρωζώνης συνυπέγραψαν το δημοσιονομικό σύμφωνο, που υποχρεώνει τους πάντες να εφαρμόζουν αυστηρές δημοσιονομικές πολιτικές για να μειώσουν τους συντελεστές χρέους. Δεν υπάρχει ρήτρα σε αυτούς τους νόμους και τις συνθήκες που να επιτρέπει στις χώρες να αναβάλλουν την μείωση του χρέους σε μεγάλη περίοδο, για χάρη ενός καλύτερου μακροοικονομικού μίγματος πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο που δεν υπάρχουν τέτοιες ρήτρες.

Πρόσφατα, οι ρυθμοί επιβολής της λιτότητας έχουν επιβραδυνθεί λιγάκι. Αυτός είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο η ευρωζώνη αναδύεται αργά από την ύφεση. Αλλά, δεδομένου ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι χάνονται, περιμένω ότι η δημοσιονομική πολιτική θα σφίξει και πάλι του χρόνου. Το βλέπουμε ήδη να συμβαίνει στην Ιταλία.

Η τρίτη οικονομική επίπτωση της νίκης Μέρκελ είναι ότι αναβάλει την στιγμή που το SPD θα επιστρέψει σε μια πιο μακροοικονομική προοπτική. Μπορεί να συμβεί κάποια στιγμή, αλλά όχι στην ερχόμενη τετραετία. Υποπτεύομαι ότι το κόμμα γενικώς θα υποστηρίξει την ορθόδοξη στρατηγική της κας Μέρκελ με αντάλλαγμα λίγες δεσμεύσεις για δαπάνες σε θέματα τα οποία είχε αναδείξει στην προεκλογική εκστρατεία.

Το SPD ποτέ δεν συνήλθε πολιτικά από το άλμα στην όχθη της προσφοράς, το οποίο έγινε υπό τον Gerhard Schröder, τον προκάτοχο της κας Μέρκελ στην καγκελαρία. Εξόρκισε τον κεϋνσιανισμό, την στιγμή που η Ευρώπη τον χρειαζόταν όσο τίποτα άλλο.

Τώρα, κολλημένο σε μια ευρεία συγκυβέρνηση, το SPD για τα επόμενα τέσσερα χρόνια θα συνεχίσει να υποστηρίζει το τρέχον πολιτικό πλαίσιο. Είναι στην φύση της ευρείας συγκυβέρνησης να αποδυναμώνει την εσωτερική της αντιπολίτευση.

Τα δύο κόμματα που θα βρεθούν στην αντιπολίτευση είναι οι Πράσινοι και το κόμμα της Αριστεράς. Και τα δύο επικεντρώνονται σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα, αλλά είναι μικρά κόμματα κι έχουν περιορισμένη επιρροή στις διαπραγματεύσεις.

Αυτό σημαίνει ότι, αν ελπίζατε σε ένα ζευγάρι «σίγουρα χέρια», προφανώς πήρατε αυτό που ζητήσατε. Πάντα πρέπει να προσέχουμε τι ευχόμαστε».

nonews

Ενα σενάριο- «βόμβα» δημοσιεύουν οι Financial Times, οι οποίοι αναφέρονται στην προοπτική κατάρρευσης της Ευρωζώνης, παρομοιάζοντας την με «ένα μαγαζί γωνία το οποίο δεν πάει καλά», ενώ παράλληλα αναφέρονται και στις ανισότητες που επικρατούν μεταξύ των κρατών-μελών της ΕΕ και την πιθανότητα αποχώρησης μιας χώρας από το ευρώ.

Σε άρθρο του στους Financial Times με τίτλο «Γιατί η Ευρωζώνη θα καταρρεύσει αργά ή γρήγορα», ο σχολιαστής και εκδότης Samuel Batton, αναφέρεται με μια γλαφυρή παρομοίωση όσον αφορά το μέλλον και την κατάσταση της Ευρωζώνης:

«Φανταστείτε ένα μαγαζί- γωνία το οποίο δεν πάει καλά. Στην καλύτερη περίπτωση, δεν μπορεί να αποδώσει στον ιδιοκτήτη του ένα μίνιμουμ επίπεδο ζωής. Στην χειρότερη περίπτωση, δεν μπορεί ούτε να καλύψει τα κόστη της και συνεχίζει να λειτουργεί μέσω δανείων και φιλανθρωπιών από δημόσιες σχέσεις, φίλους και υποστηρικτές. Ενας από αυτούς μάλιστα ακούστηκε να λέει πως θα έκανε ότι μπορούσε για να κρατήσει το μαγαζί ανοιχτό και προσέθεσε: ''Πίστεψε με θα είναι αρκετό''».

Για τον Batton, αυτή η ιστορία είναι πολύ κοντά -τηρουμένων των αναλογιών- για τα «αδύναμα» μέλη της Ευρωζώνης, ενώ αναφέρεται παράλληλα και στο κόστος εργασίας από την «έναρξη» του ευρώ: «Από το 1999, το εργατικό κόστος στη Γερμανία, έχει αυξηθεί λιγότερο από 13%, την ίδια στιγμή που το εργατικό κόστος στην Ελλάδα, την Ισπανία και την Πορτογαλία, έχει αυξηθεί στο 20-30% και στην Ιταλία ακόμη περισσότερο. Δεν αποτελεί έκπληξη που η Γερμανία έχει πρωτογενές πλεόνασμα 6% στο ΑΕΠ της, την ίδια στιγμή που η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία και η Ισπανία έχουν με το ζόρι ισορροπία. Πρέπει να παίρνουμε αυτές τις εκτιμήσεις με μια ''πολύ μεγάλη κουταλιά αλάτι'' αλλά το γενικό τους μήνυμα είναι πολύ ξεκάθαρο: Καμία τραπεζική ένωση ή φορολογική εναρμόνιση δεν θα είναι επαρκούν όσο υπάρχουν αυτές οι ανισότητες», επισημαίνει το δημοσίευμα.

Στη συνέχεια, ο Batton αναφέρεται και στην θεωρία πίσω από την δημιουργία του ευρώ, υποστηρίζοντας πως αυτή ήταν πως «το μονό νόμισμα και η υποτιθέμενη αδυναμία υποτίμησης του από τα μέλη της Ευρωζώνης, θα δρούσε σαν μια ''δύναμη αρμονίας''». Ωστόσο κάτι τέτοιο σύμφωνα με τον Batton δεν έχει συμβεί μέχρι στιγμής και όπως υποστηρίζει «οι τωρινές ισορροπίες στις σχέσεις έχουν γίνει ασταθείς» και αναφέρει πως «τα δάνεια και οι εγγυήσεις των ευρωκρατών, δεν κάνουν το ασταθές σταθερό», παρουσιάζοντας παράλληλα τους τρόπους με τους οποίους θα μπορούσε να εξελιχθεί αυτή η κατάσταση:

«Πρώτον, η λιτότητα στις περιφερειακές χώρες θα μπορούσε να πετύχει. Λέγοντας αυτό, εννοώ πως η απαιτούμενη πίεση που ασκείται σε αυτές τις χώρες, έχει ως αποτέλεσμα την πτώση στα κόστη και τις τιμές, συγκριτικά με τους γείτονες τους, οδηγώντας σε αύξηση της ανταγωνιστικότητας και εν τέλει μια επαναφορά του επιπέδου ζωής και μια μεγάλη πτώση στην ανεργία. Μια μορφή αυτής της πρακτικής, θα ήταν μια αύξηση στον ''ανταγωνισμό χωρίς τιμές'': Πιο φαντασμαγορικές κρουαζιέρες στο Αιγαίο και πιο ελκυστικά ξενοδοχεία στην Algarve. Η ερώτηση είναι πόσα χρόνια θα χρειαστεί κάτι τέτοιο για να γίνει», επισημαίνει ο Batton.

Το δεύτερο πιθανό σενάριο του Batton, είναι να «βαλτώσουν οι περιφερειακές χώρες. Η ανεργία είναι 22% στην Ελλάδα, 24% στην Ισπανία, 18% στην Πορτογαλία, 15% στην Ιρλανδία και 10% στην Ιταλία. Φοβάμαι πως η κατάσταση γι αυτές τις χώρες θα μπορούσε να χειροτερέψει και η μετανάστευση καιροφυλακτεί», αναφέρει το Batton.

Το τρίτο σενάριο είναι απίθανο να συμβεί σύμφωνα με τους Financial Times, ωστόσο «αναφέρεται για πληρότητα». Η Γερμανία και άλλες χώρες της Βόρειας Ευρώπης, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν πιο «επεκτατικές» πολιτικές, «μειώνοντας έτσι την αγωνία που επικρατεί στον Νότο».

Το τέταρτο και τελευταίο σενάριο του Batton, το οποίο χαρακτηρίζει ως το πιο πιθανό, είναι να αποχωρήσει μια ή περισσότερες χώρες από την Ευρωζώνη. «Θα επικρατούσε χάος τότε, όχι μόνο στις χώρες που θα είχαν αποχωρήσει, αλλά και σε αυτές που θα παρέμεναν στο ευρώ, όπου οι τράπεζες έχουν μεγάλα και πιθανώς υποτιμημένα ομόλογα του ευρώ. Αλλά εν τέλει, οι χώρες που θα έχουν αποχωρήσει από το ευρώ, θα μάζευαν τα κομμάτια τους και θα εμφάνιζαν εν τέλει πιο ανεκτές επιδόσεις, όπως έκανε η Αργεντινή όταν ''έκοψε'' έναν θεωρητικά άσπαστο δεσμό με το δολάριο των ΗΠΑ», υποστηρίζει το δημοσίευμα.

Το δημοσίευμα κλείνει με τον Batton να αναφέρει πως η «αποσύνθεση του ευρώ μπορεί να είναι απρόσμενη» και ότι υπάρχει ένα όριο στην καθοδήγηση που μπορεί να δωθεί.

iefimerida

Στόχος του εγγράφου εργασίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη φορολογία δεν είναι να υπαγορεύσει στα κράτη-μέλη τα φορολογικά μέτρα που θα πρέπει να λάβουν, δήλωσε σήμερα η εκπρόσωπος του αρμόδιου για τη φορολογία επιτρόπου Αλγκίρντας Σεμέτα, διαψεύδοντας δημοσιεύματα στον ελληνικό Τύπο ότι υπάρχει αίτημα της Επιτροπής για αύξηση φόρων στην Ελλάδα.

Αναφερόμενη ειδικότερα στο περιεχόμενο του συγκεκριμένου εγγράφου, η Έμερ Τρέινορ τόνισε ότι υπήρξε παρεξήγηση στην Ελλάδα για το αντικείμενο και τους στόχους της έκθεσης.

Μάλιστα, η εκπρόσωπος του επιτρόπου αποσαφήνισε ότι, για τις χώρες που βρίσκονται σε πρόγραμμα, οι φορολογικές πολιτικές περιγράφονται ήδη λεπτομερώς στα Μνημόνια που έχουν συνάψει, ενώ για τις υπόλοιπες χώρες οι συστάσεις για φορολογικά ζητήματα καθορίζονται στο πλαίσιο των εξειδικευμένων οικονομικών συστάσεων που υιοθετεί η Επιτροπή κάθε Άνοιξη.

Σύμφωνα με την εκπρόσωπο, η έκθεση για τη Φορολογική Μεταρρύθμιση είναι ένα έγγραφο εργασίας της Επιτροπής και ένα από τα πολλά στοιχεία που περιλαμβάνονται στη διαδικασία του Ευρωπαϊκού Εξαμήνου.

Στόχος του εγγράφου είναι η οριζόντια καταγραφή και παρουσίαση των μεταρρυθμίσεων που έχουν αναλάβει τα κράτη- μέλη στα φορολογικά τους συστήματα τον τελευταίο χρόνο και να εξετάσει τις συνολικές τάσεις εντός της ΕΕ, είπε η Έμερ Τρέινορ.

Η συνολική αυτή παρουσίαση συμβάλει στο να αναδειχθούν τομείς όπου ενδεχομένως μπορεί να υπάρξει βελτίωση στα φορολογικά συστήματα των κρατών μελών, σημείωσε η εκπρόσωπος, αποσαφηνίζοντας ότι είναι αποκλειστικά θέμα των κρατών-μελών το πώς θα αξιοποιήσουν τα ευρήματα αυτής της έκθεσης στο πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων που ήδη δρομολογούν.

Η έκθεση καταγράφει όλες τις δράσεις που έχει υλοποιήσει η Ελλάδα σχετικά με τη μεταρρύθμιση του φορολογικού της συστήματος τα τελευταία χρόνια, κατέληξε η εκπρόσωπος του Αλ. Σεμέτα.

real

Πίσω από το πολυδιαφημισμένο ταξίδι Σαμαρά στις ΗΠΑ και τη συνάντηση με τον Ομπάμα, στήθηκε ένας μύθος: η Γερμανία και ο Ευρωβορράς αντιπροσωπεύουν τη «λιτότητα», ενώ ο Ομπάμα στις ΗΠΑ αντιπροσωπεύει την «ανάπτυξη».

Τίποτε δεν είναι πιο μακριά από την πραγματικότητα.

Οι «αντι-μερκελικές» δάφνες που διεκδίκησε ο πρωθυπουργός στην Ουάσιγκτον δεν κολλάνε πουθενά με το νέο πογκρόμ λιτότητας Σαμαρά-Βενιζέλου στην Αθήνα, στο όνομα της «βιωσιμότητας» του χρέους. Μπορεί οι τρόποι αντιμετώπισης της κρίσης να διαφέρουν (με λιγότερη ή περισσότερη κρατική συμμετοχή στις «διασώσεις»), αλλά ποιος πληρώνει το... μάρμαρο του χρέους αποτελεί κοινό παρονομαστή σε ΗΠΑ και Ευρώπη.

Σε λίγες ημέρες, συμπληρώνονται 6 χρόνια από το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης (το κραχ στα ακίνητα, subprime κ.λπ.), όχι σε κάποια «εξωτική» χώρα, αλλά στη Wall Street, τη Μέκκα των αγορών, προκαλώντας παγκόσμια ασφυξία. Σήμερα, η οικονομία των ΗΠΑ εξακολουθεί να παραμένει αναιμική και επίφοβη, παρά τον πακτωλό «τυπωμένου» χρήματος (4 τρισ. δολ.) που έχει διοχετεύσει η κεντρική τράπεζα (Fed) από το 2009, για να αποφύγει τα χειρότερα... αλά 1929.

Εκθεση του οίκου S&Ρ (λίγο πριν από την πτώχευση του Ντιτρόιτ) προειδοποιεί πως η μεγαλύτερη οικονομία στον πλανήτη γνωρίζει «μέτρια ανάπτυξη», η Κίνα «επιβραδύνει ανησυχητικά» και η Ευρωζώνη είναι «ο πιο αδύναμος κρίκος». Η Fed κατάφερε να σώσει τους τραπεζίτες, προς το παρόν, αλλά το χρήμα δεν διοχετεύεται προς τα κάτω. Χωρίς δημόσιο έλεγχο, παραμένει στα χέρια των ανθρώπων της Wall Street, που το ρίχνουν ξανά στις φούσκες.

Οι μετοχές έχουν εκτοξευθεί 150% από τον πάτο του 2009 και οι «διεγερτικές» παρεμβάσεις έχουν εκτινάξει το αμερικανικό χρέος πάνω από τα 16 τρισ. δολ., στο 103% του ΑΕΠ και το έλλειμμα στο 7%. Υπό αυτό το πρίσμα, ο υπουργός Οικονομικών, Τζακ Λιου (που πέρασε από Αθήνα) έχει αναλάβει να εφαρμόσει το πιο άγριο πακέτο λιτότητας στην ιστορία των ΗΠΑ, με περικοπές 2 τρισ. δολ. σε μια δεκαετία.

Μπορεί ο Ομπάμα να «σουβλίζει» τη Μέρκελ, στις συνόδους κορυφής του G20, όμως η κυβέρνηση των Δημοκρατικών έχει νομοθετικά δεσμευθεί, υποκύπτοντας στις πιέσεις των Ρεπουμπλικανών μπροστά στο «δημοσιονομικό γκρεμό», το μεγαλύτερο μερίδιο περικοπών να γίνει στην Υγειονομική Περίθαλψη και την Κοινωνική Ασφάλιση.

Σε πολλές πολιτείες μπαίνει βαθιά το μαχαίρι σε δήμους, σχολεία, νοσοκομεία, δημόσια έργα και υπηρεσίες. Η μεγάλη απεργία των εκπαιδευτικών στο Σικάγο και το κίνημα Occupy Wall Street έχουν αναδείξει τι σημαίνει λιτότητα στις ΗΠΑ. Ακόμα και η «κρατικοποίηση» της General Motors, όταν πτώχευσε μετά τη Lehman Brothers το 2008, δεν ήταν αναίμακτη: μείωση κατά 40% στα κατώτατα ωρομίσθια ήταν το αντάλλαγμα για τη «διάσωση» Ομπάμα, καθιέρωση ατομικών συμβάσεων και απολύσεις.

Οι υπερ-πλούσιοι, το 1% με το υψηλότερο εισόδημα, έχουν καρπωθεί το 93% της αύξησης του ΑΕΠ από τα χαμηλά του 2009, ενώ το πραγματικό μέσο εισόδημα των νοικοκυριών έχει πέσει κατά 5% αφότου ανέλαβε ο Ομπάμα και το επίσημο ποσοστό φτώχειας ξεπερνά το 15% (46,5 εκατ. άνθρωποι).

Οι μεγάλες εταιρείες έχουν αυξήσει τα κέρδη τους στην ύφεση, με συρρίκνωση μισθών και απολύσεις, αλλά αρνούνται να χρησιμοποιήσουν αυτή τη συσσωρευμένη ρευστότητα (κοντά 2 τρισ. δολ.) για να αυξήσουν το επίπεδο των επενδύσεων, όσο δεν προσδοκούν «ικανοποιητικές μελλοντικές αποδόσεις».

Αδυναμία που αποτελεί και το μεγάλο γρίφο της κρίσης διεθνώς. Υπενθυμίζει πως πίσω από τις διαφοροποιημένες «σχολές» διαχείρισης της ύφεσης και του χρέους (είτε με τη νεοφιλελεύθερη μέθοδο είτε με τη νεοκεϊνσιανή είτε μικτά), το αντάλλαγμα της λιτότητας παραμένει κυρίαρχη δέσμευση και στις δύο όχθες του Ατλαντικού.

Κ. Σαρρης, ενετ

Η απόφαση του κ. Draghi να δηλώσει ότι θα κρατήσει τα επιτόκια του ευρώ χαμηλά –και γιατί όχι να τα μειώσει ακόμα περισσότερο– δεν ξάφνιασε τους αναλυτές αλλά... ανακούφισε όπως φάνηκε τις αγορές.

Γιατί; Γιατί έδειξε ότι η ΕΚΤ δεν... τρελάθηκε να ακολουθήσει την FED στην προετοιμασία απόσυρσης των έκτακτων μέτρων παροχής ρευστότητας.

Δεν είναι όμως το μήνυμα του κ. Draghi αυτό μόνο. Τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησε για να εξηγήσει την απόφαση της ΕΚΤ συγκλίνουν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα, ότι η οικονομία στην Ευρωζώνη πέραν των όσων περί του αντιθέτου λέγονται και γράφονται βρίσκεται στην ίδια «δύσκολη» πορεία χωρίς καμία βελτίωση τον ορίζοντα.

Με άλλα λόγια η οικονομία της Ευρωζώνης συνεχίζει να έχει ανάγκη τα πολύ χαμηλά επιτόκια και ο ορατός ορίζοντας πιέζεται τόσο από την υπερχρέωση και την ύφεση που δεν θα επιτρέψει κανένα φως ανάκαμψης που να μπορούσε να θέσει σε κίνδυνο τον πληθωρισμό...

Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Εκείνο το οποίο ο κ. Draghi δεν ανέφερε αλλά βρίσκεται πίσω από την τόσο επιφυλακτική στάση της ΕΚΤ είναι ο συνδυασμός των «νέων» από τις ΗΠΑ και την Κίνα, τους δύο βασικούς εμπορικούς εταίρους της Ευρωζώνης.
Οι ΗΠΑ έχουν δια στόματος Bernanke (photo) ανακοινώσει ότι η FED κάποια στιγμή θα κλείσει τις κάνουλες. Και όλοι –οι παλιοί τουλάχιστον– θυμούνται τι έγινε όταν η FED το 1981 ανέβασε απότομα τα επιτόκια...

Η Κίνα επιχειρεί μια χωρίς προηγούμενο ελεγχόμενη (;) επιβράδυνση της οικονομίας της με άγνωστες προς το παρόν συνέπειες για την ίδια αλλά και τις διεθνείς αγορές.

Τα δύο αυτά γεγονότα απειλούν να κλείσουν τον κύκλο που άνοιξε το 2009 με την απόφαση του G-20 να «βρέξει» χρήμα στις τράπεζες προκειμένου να αποφύγει την διεθνή κατάρρευση μετά την Lehman Brothers. Και να ανοίξουν ένα νέο για τον οποίο κανείς δεν γνωρίζει που μπορεί να οδηγήσει...

Τα όσα μεσολάβησαν, δηλαδή οι πολιτικές που εφάρμοσαν σε Ευρώπη και ΗΠΑ παρά την συμβολή της Κίνας δεν κατάφεραν να βγάλουν την διεθνή οικονομία από το πηγάδι του 2008.

Και τώρα ο καθένας πια αρχίζει να κοιτάζει τον εαυτό του. Η FED στην ουσία λέει ότι θα σταματήσει να χρηματοδοτεί την επιβίωση των ευρωπαϊκών τραπεζών και η Κίνα επιχειρεί να αποθερμάνει την οικονομία της και το τρομακτικό χρέος που έχει δημιουργηθεί από την εσωτερική χρηματοδότηση της ανάπτυξής της μετά το 2009 - 2010. Και η Ευρώπη ;

Η Ευρώπη έχει παγώσει και περιμένει τις γερμανικές εκλογές για να πάρει αποφάσεις. Γιατί ποιός λέει ότι μετά τον Σεπτέμβρη θα ξέρει τι να αποφασίσει;

Γ. Αγγελης, capital