Κόσμος

Η Ευρώπη έχει φτιάξει ένα τέρας λέει ο οικονομολόγος Τομά Πικετί συγγραφέας του best seller «Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα». Στη συνέντευξή του στο Spiegel, ο Γάλλος οικονομολόγος σημειώνει πως «ο τρόπος που η Ευρώπη συμπεριφέρθηκε κατά την περίοδο της κρίσης δεν ήταν τίποτα άλλο από καταστροφικός.

Πέντε χρόνια μετά, η ανεργία έχει εκτιναχθεί στην Ευρώπη, ενώ στις ΗΠΑ πέφτει. Το ΑΕΠ σε πάρα πολλές χώρες μειώνεται δραματικά – στην Ελλάδα η μείωση έχει αγγίξει το 25%». Σε ερώτηση αν ο Τσίπρας μπορεί να ανατάξει την ελληνική οικονομία, ο κ. Πικετί απαντάει: «Μόνη της η Ελλάδα δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πρέπει να γίνει κάτι από τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το Παρίσι. Ήδη, το ΔΝΤ έχει παραδεχθεί πως τα προγράμματα λιτότητας τράβηξαν πολύ.

Οι χώρες που αναγκάστηκαν να κάνουν προσαρμογές έχασαν σε ανάπτυξη, καθώς έκαναν τα πάντα μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Εμείς οι Ευρωπαίοι, επειδή δεν είμαστε καλά οργανωμένοι, μετατρέψαμε τη χρηματοπιστωτική κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ, σε κρίση χρέους. Αυτό μετεξελίχθηκε στη συνέχεια σε κρίση εμπιστοσύνης σε όλη την Ευρώπη».

Ο Τομά Πικετί μιλά για τις μεταρρυθμίσεις που επιβλήθηκαν στις προβληματικές χώρες. «Δεν μπορούν να λειτουργήσουν» λέει ο ίδιος και προσθέτει: «Μπορεί να έχουμε κοινό νόμισμα, αλλά κάθε χώρα έχει διαφορετικό φορολογικό σύστημα και δεν υπάρχει εναρμόνιση στις δημοσιονομικές πολιτικές. Φτιάξαμε ένα τέρας εντός της Ευρωζώνης. Η Ελλάδα επειδή ακριβώς ανήκει στο κοινό νόμισμα, δεν μπορεί να υποτιμήσει το νόμισμά της και να γίνει πιο ανταγωνιστική».

Ο δημοσιογράφος του Spiegel του επισήμανε πως ακούγεται σαν τον Αλέξη Τσίπρα, με τον Γάλλο οικονομολόγο να δίνει αφοπλιστική απάντηση: «Δεν είμαι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε υποστηρίζω το συγκεκριμένο κόμμα. Προσπαθώ να αναλύσω μια κατάσταση. Δεν μπορείς να προχωράς με μειώσεις, αν δεν έχεις ανάπτυξη. Απλώς δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτό το πράγμα. Ούτε η Γερμανία, ούτε η Γαλλία αποπλήρωσαν ποτέ τα χρέη τους. Και τώρα αυτές οι δύο χώρες λένε στο Νότο πρέπει να αποπληρώσουν τα χρέη τους. Είμαι μια ιστορική αμνησία, αλλά με σκληρές συνέπειες. 

Γιατί πρέπει η Ελλάδα να πληρώσει τώρα για τα λάθη που έκαναν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις; «Αυτό είναι ένας εγωισμός που κινητοποιείται από τον εθνικισμό. Δεν μπορείς να λύσεις το πρόβλημα του χρέους με αυτόματους κανονισμούς. Ειδικά αν πρόκειται να επιβληθούν σε οικονομικές συνθήκες που είναι διαφορετικές από χώρα σε χώρα».

«Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει κανείς για την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να χρησιμεύσει ως θεραπεία-σοκ για όσους είναι στην εξουσία. Ξαφνικά θα καταλάβουν ότι αυτό που κάνουν δεν δουλεύει και πως πρέπει να ακολουθήσουν μια διαφορετική προσέγγιση. Αλλά ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ ή το Podemos στην Ισπανία είναι πολύ πιο ακίνδυνο από την ακροδεξιά. 

Το Εθνικό Μέτωπο εδώ στη Γαλλία αυτήν τη στιγμή είναι πιο δημοφιλές από ποτέ. Για αυτό είναι πολύ επικίνδυνο για τα κατεστημένα κόμματα να συνεχίσουν να θρέφουν τους εθνικιστές. Είναι ανεύθυνο να επιπλήττουν διαρκώς τους τεμπέληδες Έλληνες ή τους Πορτογάλους».

toc

Το παγκόσμιο χρέος είναι σχεδόν τριπλάσιο της παγκόσμιας οικονομικής παραγωγής, όπως δείχνει σχετική πρόσφατη έκθεση του διεθνούς ομίλου συμβούλων επιχειρήσεων McKinsey.

Σύμφωνα με την έκθεση, η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2007-2009 προκλήθηκε από την κατακόρυφη αύξηση του παγκόσμιου χρέους.

Συγκεκριμένα, το παγκόσμιο χρέος έχει φθάσει στα 199 τρις δολάρια ή στο 286% του παγκόσμιου ΑΕΠ το δεύτερο τρίμηνο του 2014 από 269% το 2007, δηλαδή είναι 2,8 φορές μεγαλύτερο από το μέγεθος της παγκόσμιας οικονομίας, και από 246% του ΑΕΠ το 2000. Με άλλα λόγια, έχει διογκωθεί κατά 57 τρις δολλάρια από το 2007.

Η βρετανική εφημερίδα Guardian αναφέρει πως σύμφωνα με τη μελέτη η αναλογία δημοσίου χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ θα συνεχίσει να αυξάνεται τα επόμενα πέντε χρόνια σε πολλές χώρες συμπεριλαμβανομένης της Ιαπωνίας, των ΗΠΑ και πολλών ευρωπαϊκών χωρών.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει το χρέος της Κίνας. Το χρέος έχει αυξηθεί ραγδαία σε αυτή την χώρα όσο πουθενά αλλού, ειδικότερα τετραπλασιάστηκε από το 2007 ως το 2014, παρ' όλα αυτά φαίνεται να είναι υπό έλεγχο.

Βάσει των στοιχείων από τον όμιλο Mc Kinsey και το Zero Hedge αυτές είναι οι 40 πιο υπερχρεωμένες χώρες στον κόσμο.

Στην πρώτη θέση βρίσκεται η Ιαπωνία. Ακολουθούν η Ιρλανδία, η Σιγκαπούρη. Στην 7η θέση βρίσκεται η Ελλάδα. Στις τρεις τελευταίες θέσεις βρίσκονται η Τουρκία, η Ρουμανία και η Ινδονησία.

Η μεγαλύτερη αύξηση του χρέους από το 2007 ως το 2014 σημειώθηκε στις: Ιρλανδία, Πορτογαλία Κίνα, Ελλάδα και Ολλανδία.

Η δημοσιογράφος Marine Rabreau, που έγραψε αυτό το πορτρέτο για τον Βαρουφάκη στην υπερσυντηρητική γαλλική Le Figaro, υμνεί τον όμορφο, με ξυρισμένο κρανίο, γνώστη, επιδέξιο κ.λπ. κ.λπ. νέο Ελληνα υπουργό Οικονομικών.

Ο τίτλος του άρθρου είναι «Γιάνης Βαρουφάκης, ο οικονομολόγος που έγινε υπουργός για να αλλάξει την Ευρώπη». Είναι ενδεικτικό ότι γράφει το όνομά του με ένα «ν», όπως ο επιθυμεί ο υπουργός-σταρ!

Το άρθρο της FIGARO:

Ο νέος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας, 53 ετών, καθηγητής οικονομίας και υπερδραστήριος επικοινωνιακά, εκπλήσσει με το στυλ και τη σκέψη του. Πολεμάει τη λιτότητα, αλλά όχι το ευρώ. Σαγηνεύει με την πλούσια πορεία του και τον ριζοσπαστικό λόγο του, ο οποίος είναι συνεχής και "περιπτωσιακά μαρξιστικός"

Το ρούχο δεν κάνει τον παπά. Ξυρισμένο κρανίο, πουκάμισα έξω και λόγος θρασύς. Η χαλαρότητα του Γιάνη Βαρουφάκη κρύβει μια πραγματική αξιοπιστία διεθνή σε επίπεδο οικονομολόγου. Ο νέος υπουργός Οικονομικών της Ελλάδας συμβολίζει την ελπίδα του λαού που πέθαινε από ασφυξία εξαιτίας της "φρικτής λιτότητας", όπως λέει, αλλά και την ελπίδα για την εξέλιξη μιας νέας ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Σε αυτό το ηλεκτρισμένο κλίμα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, Ελληνο-αυστραλός, 53 ετών, ξεκίνησε έναν μαραθώνιο για να δημιουργήσει συσχετισμούς γύρω από το σχέδιό του να ξανασυζητηθεί το ελληνικό χρέος, απέναντι σε μια Γερμανία που δείχνει αμετάκλητα αρνητική. Τα όπλα του είναι οι συνήθειες του αθλητή που έχει, αλλά και η υπερδραστηριότητά του στα μίντια. Διατηρεί ένα προσωπικό ιστολόγιο, πλούσιο και παιδαγωγικό. Χρησιμοποιεί το Twitter σαν "αληθόμετρο" απέναντι στα μίντια: κάνει tweet, ξανακάνει, απαντάει στις επιθέσεις και επιχειρηματολογεί στέλνοντας τους αναγνώστες του στο προσωπικό του ιστολόγιο για περισσότερες εξηγήσεις

Κάνει διαλέξεις, γράφει άρθρα στον Τύπο, είναι πανταχού παρών στις ελληνικές τηλεοράσεις και παρεμβαίνει και στα αγγλοσαξονικά μίντια, στο CΝΝ ή στο BBC.

Σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης συγκεντρώνει τον θαυμασμό της ελληνικής νεολαίας, η οποία βρίσκεται στην πλειονότητά της άνεργη, καθώς και των "Αγανακτισμένων". Το καταφέρνει χάρη στις παρεμβάσεις του που είναι ριζοσπαστικές, παιδαγωγικές και συνεχείς. Βρίσκεται σε πόλεμο εναντίον της λιτότητας αλλά αρνείται να τον κατατάσσουν στους εξτρεμιστές. Επαναλαμβάνει ότι δεν είναι εναντίον της Ευρώπης, ούτε εναντίον του ευρώ, ούτε εναντίον των Γερμανών

Ο Γιάνης Βαρουφάκης γεννήθηκε το 1961 και έφυγε στην Αγγλία τη δεκαετία του 1980, μετά το τέλος της δικτατορίας. Σπουδάζει μαθηματικά και στατιστική οικονομίας στο Πανεπιστήμιο του Εσεξ. Διδάσκει στο Κέμπριτζ. Το 1990, μετά την τρίτη εκλογική νίκη της Μάργκαρετ Θάτσερ ("Πήγαινε πια πολύ", όπως λέει), φεύγει για το Σίδνεϊ της Αυστραλίας, όπου διδάσκει επί μια δεκαετία στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ. Επιστρέφει στην Ελλάδα και διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και είναι από τους πρώτους που δηλώνει ότι η Ελλάδα χρεοκόπησε. Αυτό του δίνει το παρατσούκλι "Κύριος Καταστροφή" (Mr Doom). Εγινε μεταξύ του 2004 και του 2006 (λίγο απερίσκεπτα, αλλά όχι ακριβώς επίσημα) σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, αλλά στη συνέχεια έγινε ένας από τους βασικούς επικριτές του. Σύμφωνα με τον Βαρουφάκη, ο Παπανδρέου ευθύνεται για την πτώση της Ελλάδας στην "κόλαση", όταν αποφάσισε να καλέσει την Ευρώπη και το ΔΝΤ σε βοήθεια το 2009

Οι πεποιθήσεις του για την αντι-λιτότητα τον έσπρωξαν κυριολεκτικά εκτός Ελλάδας και εξορίστηκε στο Οστιν του Τέξας το 2011, όπου δίδασκε στο εκεί πανεπιστήμιο. Τότε ήταν που προσέλκυσε την προσοχή του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Από τη στιγμή που προσέγγισε τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Αλέξης Τσίπρας, πρωθυπουργός της Ελλάδας σήμερα, δεν ξαναμίλησε για έξοδο από το ευρώ. "Το να βγούμε από το ευρώ είναι χειρότερο από το να μείνουμε", δηλώνει ο Γιάνης Βαρουφάκης, γιατί "η κατάρρευση της δραχμής θα οδηγούσε σε μια μαζική μεταφορά της εξουσίας των φτωχών -των οποίων τα εισοδήματα και οι αποταμιεύσεις δεν θα άξιζαν πλέον τίποτα- προς τους πλουσιότερους, που θα είχαν τα χρήματά τους σε σίγουρο μέρος

Σε αυτή τη μη τυπική πορεία του οικονομολόγου προστίθεται από τον Μάρτιο του 2012 η εμπειρία του για έναν... γίγαντα παιχνιδιών βίντεο. Το ίδιο το αφεντικό της εταιρείας Valve, ο Gabe Newell, τον κυνήγησε. Ο Βαρουφάκης απαντάει στην πρόκληση και παθιάζεται για τη νέα αυτή θέση, που του επιτρέπει στο πεδίο των θεωριών ενός παιχνιδιού να εφαρμόσει ένα δόγμα που συνίσταται στο να βρίσκει την καλύτερη απόφαση προβλέποντας τις κινήσεις των άλλων.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είναι πριν απ' όλα νεοκλασικός: δέχεται τα θεμέλια της οικονομίας της αγοράς. Αλλά πιστεύει ότι η φιλελεύθερη θεωρία και πρακτική έχουν ελαττώματα.

Πιστεύει ότι οι καλύτερες απαντήσεις στα προβλήματα της οικονομίας της αγοράς βρίσκονται στα μαρξιστικά επιχειρήματα, τα οποία είναι καλύτερα από την κεϋνσιανή σκέψη. Ο ίδιος βαφτίζει τον εαυτό του "μαρξιστή κατά περίπτωση". Στα δύο τελευταία βιβλία που έγραψε, καταδικάζει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, το οποίο οργανώνεται γύρω από τα "δίδυμα αμερικανικά ελλείμματα" και επιβάλλει τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, γράφει, είναι σαν τον Μινώταυρο, αυτό το τέρας μισό ζώο-μισός άνθρωπος, η ανάπτυξη των οποίων προέρχονται από τα πλεονάσματα του υπόλοιπου κόσμου.

Στην ευρωπαϊκή σταυροφορία που ξεκινάει ο Γιάνης Βαρουφάκης θα υιοθετήσει, πιστός στο στυλ του, μια σκληρή γραμμή πάνω στο σύνθημα "Η Ελλάδα δεν έχει πια τίποτα να χάσει". Ξέρει ότι κατέχει τις τεχνικές λεπτομέρειες του φακέλου και ότι διαθέτει "αυστηρά και κοστολογημένα επιχειρήματα" για να πετύχει συμμαχίες.

iefimerida

Γιατί η Ελλάδα δεν μπορεί να τυπώσει δραχμές, είναι ο τίτλος νέας ανάλυσης της Goldman Sachs, στην οποία επισημαίνει ότι «η συμφωνία μεταξύ των Ευρωπαίων πιστωτών και της Ελλάδας αποκαλύπτει μια λογική αντίδραση πολιτικής και επαληθεύει το βασικό μας σενάριο για μια αμοιβαία αποδεκτή λύση».

Η Goldman Sachs επισημαίνει ότι εν τω μέσω μιας επιδεινούμενης μακροοικονομικής κατάστασης για την Ελλάδα, οι κίνδυνοι ενός ατυχήματος παραμένουν.

Τονίζει ακόμη τους λόγους για τους οποίους είναι σχεδόν αδύνατο για την Ελλάδα να εκδώσει ένα βιώσιμο νέο νόμισμα, καθώς και ότι μια χρεοκοπία δεν θα οδηγήσει σε απομείωση του χρέους.

Επίσης τονίζει πως όταν υπάρχει ένα senior μεγάλο εξωτερικό χρέος, ένα νέο νόμισμα θα μπορούσε απλώς να λειτουργήσει ως μέσο κάποιων εσωτερικών πληρωμών, και θα οδηγούσε σε αποστράγγιση της ρευστότητας της οικονομίας, εσωτερικής και εξωτερικής.

Όπως εκτιμά η Goldman Sachs, το κόστος κατάρρευσης των διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και των διεθνών πιστωτών, είναι υψηλό και για τις δύο πλευρές (αλλά κυρίως και ιδιαίτερα, για την Ελλάδα). Το ισχυρό αντικίνητρο ενάντια σε μια τέτοια κατάρρευση, αυξάνει την πιθανότητα να επιτευχθεί μια συμφωνία για τη συνέχιση της ελληνικής χρηματοδότησης.

Πιο συγκεκριμένα, η συμφωνία για τις αρχές ενός νέου ελληνικού προγράμματος που επιτεύχθηκε στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, αποκάλυψε την αντίδραση των ελληνικών αρχών, εν όψει ενός κρίσιμου διλήμματος.

Πρακτικά, η ελληνική κυβέρνηση είτε θα πρέπει να συμφωνήσει στους όρους του προγράμματος που θα επιτρέψει το κράτος να παραμείνουν φερέγγυο ή να διακινδυνεύσει μια στάση πληρωμών που θα οδηγούσε σε ένα πλαφόν της παροχής ρευστότητας από τον ELA στις ελληνικές τράπεζες. Το αποτέλεσμα της τελευταίας επιλογής θα είναι η διακοπή λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος.

Λογικά, η ελληνική κυβέρνηση επέλεξε τη λύση που θα ήταν λιγότερο δαπανηρή για την οικονομία και τη χώρα γενικότερα.

Αυτή της αποδοχής ενός αμοιβαία αποδεκτού πλαισίου προκειμένου να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις για ένα αναθεωρημένο ελληνικό πρόγραμμα, σημειώνει η Goldman Sachs. Και αυτή η λογική επιλογή είναι σημαντική, καθώς αποκαλύπτει την αντίδραση των Ελλήνων αξιωματούχων.

Ωστόσο, προειδοποιεί πως αυτό δεν σημαίνει ότι έχουν υποχωρήσει όλα τα ρίσκα για την Ελλάδα. Η πιθανότητα ενός ατυχήματος είναι ακόμη εδώ. «Συνεχίζουμε να δεχόμαστε ερωτήματα για την πιθανή μορφή ενός Grexit. Σε αυτά τα ερωτήματα, απαντάμε ότι ένα Grexit δεν είναι το δυαδικό γεγονός που απεικονίζεται συχνά ότι είναι. Η μετάβαση από το ευρώ σε ένα νέο εθνικό νόμισμα δεν είναι μια απλή υπόθεση είτε για την Ελλάδα είτε για την Ευρώπη».

Ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα που πρέπει να γίνουν κατανοητά, είναι ότι η δομή του ελληνικού χρέους δεν μοιάζει με εκείνη των άλλων κρατών της ευρωζώνης.

Τα δάνεια που έχουν δοθεί στην Ελλάδα, συνοδεύονται με διεθνείς συνθήκες με άλλες κυβερνήσεις και η αποτυχία πληρωμής αυτών δεν οδηγεί αυτόματα σε διαγραφή του χρέους, ιδιαίτερα καθώς οι λήξεις αυτών των δανείων είναι κυρίως σε 15-30 χρόνια στο μέλλον (εκτός των δανείων του ΔΝΤ). Επίσης δεν μπορούν να μετατραπούν σε άλλο νόμισμα.

Συνολικά, η Goldman Sachs θεωρεί πως ενδεχόμενη αποτυχία να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, δεν θα οδηγήσει σε στάση πληρωμών και διαγραφή χρέους. Αντιθέτως, οι υποχρεώσεις πιθανότατα θα καταστούν ληξιπρόθεσμες οι οποίες θα χρειαστεί να αποπληρωθούν προτού η Ελλάδα μπορέσει να προσφύγει στις αγορές.

Υπάρχει ασφαλώς, επισημαίνει ο οίκος, και η πιθανότητα μιας αμοιβαίας συμφωνίας για διαγραφή ενός σημαντικού μέρους του ελληνικού χρέους μετά από μια έξοδο. Αλλά αυτή η εθελοντική αναδιάρθρωση χρέους του επισήμου τομέα θα απαιτήσει παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά.

Με την τρέχουσα μορφή της ευρωζώνης, αυτό προφανώς θα περιλαμβάνει ένα νέο μνημόνιο με νέους όρους που θα υποστηρίζουν ένα πρόγραμμα «ανάκαμψης».

Και μια τέτοια επιλογή βρίσκεται ήδη στο τραπέζι, με λιγότερο τιμωρητικούς όρους για την ελληνική οικονομία. Μπορεί επίσης να πάρει χρόνος για να επιτευχθεί μια τέτοια συναινετική συμφωνία στη διάρκεια της οποίας η ελληνική οικονομία θα υποστεί σοβαρές πιέσεις.

Επισημαίνει δε πως θα ήταν πολύ δύσκολο για την Ελλάδα να εισάγει ένα βιώσιμο νέο νόμισμα μονομερώς. Μια τέτοια κίνηση θα οδηγούσε σε κατάρρευση των διεθνών συναλλαγών και του εμπορίου της Ελλάδας (τόσο για την κυβέρνηση όσο και για τον ιδιωτικό κλάδο) και θα εξέθετε την χώρα σε νομικούς κινδύνους και θα προκαλούσε σημαντική αποσταθεροποίηση του τραπεζικού συστήματος.

Η μόνη λειτουργία ενός τέτοιου νέου νομίσματος θα ήταν να φορολογήσει τμήματα του πληθυσμού που δεν θα λάμβαναν φυσιολογικά σκληρό νόμισμα στο πλαίσιο των πληρωμών τους. Αλλά αυτός ο φόρος δεν θα οδηγήσει σε φυσική αύξηση των κρατικών εσόδων καθώς η οικονομία θα συρρικνωνόταν σε έναν φαύλο κύκλο.

«Μπορεί με λαϊκίστικη ρητορική ο ΣΥΡΙΖΑ να κατάφερε μία σημαντική εκλογική νίκη, ωστόσο μία πρόταση του πρέπει να ληφθεί πολύ σοβαρά και κυρίως από τη Γερμανία», σχολιάζει σήμερα στο κεντρικό τους άρθρο η συντακτική ομάδα του Bloomberg: «την ανάκαμψη της Ευρωζώνης παρέχοντας μεγαλύτερες διευκολύνσεις αναφορικά με την εξυπηρέτηση των χρεών των χωρών που έχουν πληγεί περισσότερο απ' την κρίση».

«Ο ηγέτης του ΣΥΡΙΖΑ, που ορκίστηκε νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, εδώ και καιρό έχει διατυπώσει την πρόταση για τη διενέργεια μίας Ευρωπαϊκής Διάσκεψης για το χρέος προκειμένου να υπάρξει μία συμφωνία που θα μειώνει τα χρέη της Ελλάδας και των υπολοίπων χωρών της Ευρωζώνης με προβλήματα χρέους», γράφει το Bloomberg View. «Κάτι που έχει λογική, σε αντίθεση με το υπόλοιπο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ».

Η Ελλάδα, όπως παρατηρεί το άρθρο, έχει ήδη δει μία μείωση του χρέους της, ωστόσο δεν είναι αρκετό για να καταστήσει διατηρήσιμη τη δημοσιονομική της θέση, σημειώνει το άρθρο. Γι αυτό και ο Τσίπρας ζητά μία νέα διαγραφή που θα φθάνει στο 30% των υφιστάμενων δανείων.

Σύμφωνα με το Bloomberg View υπάρχουν πολλά προηγούμενα διευκολύνσεων τέτοιου μεγέθους. Μία υπόθεση μάλιστα θα έπρεπε να κάνει τους Γερμανούς αξιωματούχους που αντιτίθενται να δουν πιο λογικά το αίτημα.

Μετά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο οι πιστωτές της Γερμανίας αναγνώρισαν ότι η πλήρης αποζημίωση των δανείων που έλαβε η χώρα θα την οδηγούσε σε μεγάλα οικονομικά προβλήματα αποσταθεροποιόντας ακόμα μία φορά ολόκληρη την Ευρώπη. Έτσι το 1953 αποφάσισαν να διαγράψουν περίπου το 50% του χρέους της Δυτικής Γερμανίας και να συνδέσουν το υπόλοιπο με τις οικονομικές επιδόσεις της χώρας. Τότε οι χώρες πιστωτές είχαν αναγνωρίσει ότι ήταν προς το συμφέρον τους να προχωρήσουν σε μία τέτοια διευθέτηση.

Σήμερα η Γερμανία έχει εξελιχθεί στον πιο ισχυρό πιστωτή μέσα στην Ευρωζώνη. Μία παρατεταμένη χρηματοικονομική και οικονομική κρίση - μαζί με δημοσιονομική και εποπτική κακοδιαχείριση όλων των πλευρών - έχουν αφήσει την Ελλάδα και άλλες χώρες σε δύσκολη χρηματοοικονομική κατάσταση.

Ανησυχώντας ότι περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους θα ενθαρρύνει την ανηθικότητα η Γερμανία αντιτίθεται σε διαγραφή και επιμένει στην σκληρή δημοσιονομική πολιτική. Τα αποτελέσματα όμως ήταν καταστροφικά. Στην Ελλάδα ένας στους τέσσερις εργαζόμενους έχασε τη δουλειά του και περίπου ο μισός πληθυσμός της χώρας πλέον είναι φτωχός.

Αυτή η επιβληθείσα πολιτική δεν βελτιώνει την ικανότητα της χώρας να αποπληρώσει τα δάνεια της ή να βοηθήσει τις οικονομικές προοπτικές της ΕΕ. Η αργή ανάπτυξη έχει διαβρώσει τα δημοσιονομικά οφέλη της λιτότητας.

Παρά τις περικοπές των δαπανών και την αύξηση των φόρων η Ελλάδα, η Ιταλία, η Πορτογαλία, η Ισπανία, ακόμα και η Γαλλία δεν θα είναι σε θέση να περιορίσουν τη σχέση χρέος προς ΑΕΠ εντός των ορίων που έχουν τεθεί στην Ευρωζώνη, δηλαδή κάτω απ' το 60% του ΑΕΠ.

«Η διαγραφή του χρέους που θα συνδεθεί με οικονομικές μεταρρυθμίσεις θα βοηθήσουν», σημειώνει η συντακτική ομάδα του Bloomberg. Σε κάποιες χώρες το κόστος εξυπηρέτησης του χρέους ξεπερνά το 10% των κρατικών δαπανών. Κάποια απ' αυτά τα Κεφάλαια θα χρησιμοποιούνται καλύτερα εάν κατευθύνονταν για δαπάνες που θα έβαζαν τον κόσμο να δουλέψει.

Η υψηλότερη απασχόληση και η ταχύτερη ανάπτυξη θα έκανε πιο εύκολο για τις κυβερνήσεις να αποπληρώσουν τα υπόλοιπα των χρεών. Γι αυτό, σε δύσκολες περιστάσεις όπως αυτή, το αληθινό κόστος της ελάφρυνσης του χρέους για τους πιστωτές είναι μικρό, στη χειρότερη, και σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί και αρνητικό.

Ωστόσο θα υπάρξουν και οφέλη και πάνω απ' όλα η βοήθεια σε αυτούς που υποφέρουν και η αποκατάσταση της υποστήριξης στο Ευρωπαϊκό σχέδιο. [Ως βασικός μέτοχος αυτού του σχεδίου, η Γερμανία μπορεί να κερδίσει πολλά. Η άρνηση της να συναινέσει σε περαιτέρω ελάφρυνση του χρέους είναι οικονομικά ζημιογόνα και πολιτικά επικίνδυνη. Για το δικό της καλό η Γερμανία πρέπει να το ξανασκεφθεί», καταλήγει το άρθρο.

newmoney