Tα πολλαπλά αδιέξοδα του Ερτογάν μπορούν να οδηγήσουν σε απρόβλεπτες καταστάσεις

Ο πρόεδρος της Τουρκίας, Τ. Ερντογάν, επτά μήνες μετά την απόπειρα πραξικοπήματος βρίσκεται στην πιο κρίσιμη στιγμή της πολιτικής του σταδιοδρομίας: Το κυβερνών κόμμα ΑΚΡ με τη στήριξη των Εθνικιστών του ΜΗΡ επικύρωσε τη συνταγματική τροπολογία που εγκαθιδρύει προεδρικό καθεστώς που παραπέμπει περισσότερο στην Κεντρική Ασία παρά στις ΗΠΑ και στη Γαλλία, με το σχετικό Δημοψήφισμα να προβλέπεται να γίνει τον Απρίλιο.

Η συγκυρία κάθε άλλο παρά ευνοϊκή είναι για τον Ερντογάν: Στο εσωτερικό η φούσκα της ανάπτυξης έχει σκάσει και η πτωτική της τάση δεν είναι αντιστρέψιμη, ενώ η χώρα είναι σταθερά στην ανασφάλεια και την αβεβαιότητα των τυφλών χτυπημάτων των τζιχαντιστών και της ένοπλης δράσης του ΡΚΚ και των παρακλαδιών του.

Στον διεθνή και περιφερειακό ορίζοντα η αβεβαιότητα είναι επίσης κυρίαρχη, η τακτική σύμπλευση με τη Ρωσία δεν αναιρεί την ανησυχία για την τελική διαμόρφωση της πολιτικής Τραμπ στην Ευρύτερη Μέση Ανατολή, με προφανή την ανησυχία ότι μια σύμπλευση Ουάσιγκτον - Μόσχας δεν αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια ελιγμών στην Αγκυρα.

Ο Ερντογάν παρά τη θεσμική νομιμοποίηση της απόλυτης εξουσίας του, είναι ανασφαλής, φοβάται κάθε αντιπολιτευτική δραστηριότητα εκτός συνόρων από τον Ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν στην Πενσυλβάνια μέχρι τα εκατομμύρια Τούρκων μεταναστών στη Δυτική Ευρώπη, κυρίως στη Γερμανία, και κυρίως τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούσαν σε πρεσβείες και σε νατοϊκά στρατηγεία τη στιγμή του πραξικοπήματος και στη συνεχεία αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην Τουρκία.

Η ανασφάλεια γίνεται μεγαλύτερη, καθώς μετά το Δημοψήφισμα ακολουθεί μια διετής μεταβατική περίοδος με τερματικό ορίζοντα την άνοιξη του 2019, οπότε θα διεξαχθούν ταυτόχρονα η προεδρική και οι βουλευτικές εκλογές και θα παύσει να υπάρχει το αξίωμα του πρωθυπουργού, με τον πρόεδρο να είναι η απόλυτη κορυφή της εκτελεστικής εξουσίας.

imerisia